Het wokrestaurant: Vervolgverhaal in vijf zinnen
In het verleden werd er regelmatig aan een cafévervolgverhaal geschreven. Het lijky me leuk om dit weer op te pikken. Gewoon voor de fun en om schrijfroest te voorkomen 😀
Voel je vrij om mee te schrijven!
De enige regel is dat elke schrijver maximaal vijf zinnen per dag schrijft en dus ook maximaal vijf zinnen per bericht.
Een groot geel/rood lichtbord schreeuwt 'De gouden Lotus' door de nacht. Het enorme gebouw lijkt leeg. Het personeel laat de laatste gasten uit. Tonnetjerond hijgen ze naar hun auto. Weer waren de ogen groter dan de maag.
Het kleinere gebouw ertegenover is kwaad. Het trekt haar rolluiken voor alle ramen en deuren potdicht. Aan binnengluurders heeft het een bloedje hekel. En al helemaal aan Chinezen. Altijd maar weer die rode vloer rond Oud en Nieuw.
Als het aan de chopsticks had gelegen ging de geplande rit naar huis via een omweg, langs de Febo. Met z'n burgers, kroketten en nasiballen uit een luikje. Maar gelukkig lag bij aankomst, op de ingedekte tafel, voor iedereen een mes, een vork en een lepel klaar. Die laatste had de beste zaken gedaan. Met een beschermende arm om het bord, ging de Koe Loe Yuk er als een vliegtuig in.
Achter de omhoog geschoven luik van dit Aziatisch eetparadijs werd de beslagen bril van de kok zuchtbaar. In rap gesproken vreemde taal dat mij aan het chinees doet denken, werd het eten in bakken van plastic met deksel neergezet. Nummel 33? Maar aan tafel kan dit luiken spel niet worden gezien of zelfs maar opgemerkt. De monden worden gevuld met de Koe Luk Yuk, gesloten en het geluid van de malenden dat soms even werd onderbroken door een woord ' lekker zeg' ...
De stilte verbroken door het geluid van de lepel die de gerechten van de schalen naar het eigen bord - de 'kloof' gedicht- bracht en vervolgens - voor de mee eters- gevolgd werd met beiden armen en de handen in elkaar gevouwen onder gemompel ' van mij'. Het smakken kwam later, de 'boer' als desert.
De uitvergrote herinnering aan de tijd dat ik met mijn ouders Chinees ging eten, schud ik van mij af, en met mijn bord loop ik naar de kok die achter een metalen bar zijn kunstje doet. Er zijn drie mensen voor mij en gefascineerd observeer ik de goochelkunsten van de Aziatische kok. Zijn halvemaansgezicht - plat en rond - glimt. De inhoud van de enorme wok laat hij door de lucht vliegen en hij vangt de - ogenschijnlijk - Beef Teriyaki met een geconcentreerde blik weer op. In een ijzeren bak op de toonbank zie ik iets grijzig en slijmerigs krioelen. Ik schuifel dichterbij. Het zijn kleine, nog levende octopussen!
Wat is dat? Het lijkt me heerlijk al die bewegende beestjes. Sambal bij dan toch. De kok knikt en gaat met zijn hand diep in een bewegende witte katoenen zak. Hij trekt zijn hand omhoog: slangen! Jammie, jammie zegt hij ineens. Slang glatis ! Kalender bij.
Dan komt Koe Loo Joek binnen. Hij draagt een rode dan op een wit pak. Zijn blote voeten staan op oorlog. De grote teen aan linkervoet opgezet en de kleine teen dreigend naar buiten. De mensen aan de lelijke tafels met glasplaat op geborduurd drakenkleed schrikken zich een chinees driehoekig hoedje. Hun lange zwarte snorren hangen angstig naar beneden. De stilte is ijzig. Wat gaat Koe Loo Joek doen?
Koe Loo Joek springt, als een Chinese Kung Fu krijger, bijna tegen het plafond en de laaghangende kroonluchter. @#%=÷×£€_%₩¥*ai ai. Zijn beide voetenzolen landen op de hete bakplaat en het sissend geluid van brandend voetvlees laat de schransende gasten, met hun volle mond, roepen ' Da's mien vleesch als jullie dat maor wetuh' KLJ schreeuwt nog harder#@$%=÷×+€£&*¥₩ en het g&*verd₩¥€€e laat de nu smakkende eters verbaasd kijken. 2 dikke vreetzakken met de satésaus op hun gezicht en shirt roepen' das unne oplichter weette gij. Hij daor sprecht gewon brabants'.
KJL wordt kleiner en kleiner en de wokkokkie snijdt het vlees van de benen en buik. ' iemand nog buikvlees van de ploat?'en hij herhaalt dat ook in zijn eigen taal' ¥₩£€&^/$$#@aiai..foe jong hai bij?'