Kos

We hebben de vakantie al vroeg geboekt dit jaar. Het aftellen begon al in oktober. Het was een lange winter en in mijn gevoel nog een veel langere lente. Maar eindelijk is het bijna zo ver, de koffers heb ik verleden week al uit de kast getrokken en zij staan op de overloop  om te worden gevuld met zomerjurkjes, badpakken, zwembroeken en natuurlijk hagelslag en stroopwafels voor onze Griekse vrienden.

Het hele jaar hebben we hard gewerkt en het was geen makkelijk jaar, ziekte, dreigende langdurige werkloosheid, verlies, alles hebben we mee gemaakt sinds ons laatste vakantie. Maar zeiden we tegen elkaar, die vakantie pakt niemand ons af! We gaan zonnen, luieren, eten en drinken, tot we er weer doodmoe van zijn geworden en het leven thuis ons weer rust gaat geven.

Dat “Niemand pakt deze vakantie van ons af” klinkt als een echo in mijn oren als ik de beelden op tv zie van ons geliefde eiland Kos, vluchtelingen overal waar je kijkt, op de boulevard, bij het politiebureau en in het centrum van Kos-stad! Verbijsterd keek ik naar die beelden, kinderen die de boot uitklimmen geholpen door ouders of broertjes, mensen slapend op een bankje of zittend op een stuk karton tegen een muur.

Ik lig ’s nachts letterlijk wakker van deze situatie. Hoe kan ik daar vakantie vieren terwijl er op enkele meters afstand mensen en kinderen zijn die alleen maar de kleren hebben die zij aan hebben. Hoe kan ik een broodje gyros eten (of laten staan) terwijl er mensen tegenover mij zitten die nog geen eetlepel rijst hebben, hoe kan ik op het strand op een luxe strandstoel gaan liggen en genieten van de zee, terwijl ik vaders en moeders zie die hun kinderen in diezelfde zee moeten wassen of zelfs hun behoeften moeten laten doen?

Hoe bizar is een situatie waarin ik “ja” zeg tegen mijn dreinende kleinkinderen die een derde ijsje willen, en op hetzelfde moment daar een kindje zie staan die al maanden geen normale maaltijd heeft gehad.

Ik ben normaliter een hele goede struisvogel. Als ik op de tv  hoor dat de IS, weer eens 400 vrouwen en kinderen heeft vermoord, zap ik als eerste weg. Als ik hoor op de radio dat er weer 1200 mensen zijn verdronken op weg naar Italië, druk ik er snel een cd’tje in. Het is een talent waar ik in mijn leven lang dankbaar gebruik van heb gemaakt, maar zoals het er nu naar uitziet,  hier weinig aan zal hebben op Kos.

Allerlei oplossingen zijn  de afgelopen nachten door mijn hoofd gegaan, vluchtroutes heb ik bedacht, ik heb tickets gekocht voor de boot naar Athene en daar auto’s klaar laten zetten om ze mee te nemen naar West-Europa of zelfs naar mijn huis. De meest waanzinnige oplossingen heb ik bedacht, waarom geen vergoeding aan mensen geven die vluchtelingen in huis willen nemen? Dat gebeurd bij pleegkinderen ook, gewoon een kleine bijdrage voor onderdak en voedsel.

Mijn nachten zitten dus vol met plannen in plaats van slaap, beetje sluimeren en dan vervolgens wakker schrikken terwijl ik met een boot vol vluchtelingen op weg naar Athene ben. Ik word gek van mezelf, herhaaldelijk geef ik mezelf een schop onder mijn kont. Zo ook vannacht, mopperend op mezelf loop ik naar beneden en struikel bijna over de lichtgevende roze koffer die nog steeds op de overloop staat. Ook dit jaar worden onze koffers gevuld met allerhande luxe dingen, die onontbeerlijk zijn voor een zonovergoten vakantie maar die roze vul ik met kleding, toiletspullen, schoenen en andere spullen die voor de vluchtelingen daar echt onontbeerlijk zijn.