Mijn gedrag staat nog wel eens ter discussie. Eigenwijs, roekeloos en bot. Er wordt mij met enige regelmaat vertelt dat ik zwart-wit denk. Wat moeilijk anders gaat als kleurenblinde, maar dat geheel terzijde. “Je bent zo alles-of-niets!” of “Jij hoort jezelf wel heel graag praten hè?” zo ook vandaag…
Er is crisis op kantoor. Er zijn een aantal producten die verkocht moeten worden. 3 stuks welteverstaan. 2 per maand is te doen, 3 voor aankomende vrijdag is op zijn zachtst gezegd een uitdaging. De directeur meldde me dit heuglijke nieuws gistermiddag hij voegde daar nog aan toe “Sterkte dikke!”. Mijn baas en ik hebben een aparte band. Vriendschappelijk, dat wel. Het is dinsdag, dertien over twee, als ik dit stukje schrijf. Ik schrijf dit stukje, omdat inmiddels alle 3 de producten verkocht zijn en ik mijzelf wat vrije tijd gunde. De betalingen zijn verstuurd, producten worden deze week geleverd en de contracten zijn al getekend. Waar het gistermiddag een heksenketel was, zit dit nu in de doofpot. Iedereen staat weer te kletsen bij het koffiezetapparaat, er wordt gelummeld over de weekendplannen en zelfs de directeur kabbelt rustig door de dag, verlangend naar het schuimende pilsje van vrijdagmiddag. De druk is van de ketel, targets gehaald.
Meneer de directeur staat voor de deur van mijn kantoor en klopt twee keer. Ik knik goedkeurend en de directeur komt binnen. Ik ben alvast gaan staan… de veren die ik zo meteen in de bips gestoken krijg, zitten lastig weet ik uit ervaring.
“Mike, ga maar weer zitten, twee keer kloppen is een teken van een niet zo goed gesprek” ik kijk verbaasd. “Ik heb een programma op je computer laten installeren zaterdag, waarmee ik kan meekijken met wat je uitspookt op dat ding. Je hebt maandag in totaal 31 minuten op Facebook gezeten, terwijl je wist dat er targets gehaald moesten worden! Onacceptabel!” “Maar ik heb de targets gehaald… in anderhalve dag!” protesteer ik. “Kun je nagaan wat je had kunnen verkopen als je dat half uur nuttig had besteed!” De directeur loopt mijn kantoor uit, ik blijf gedesillusioneerd zitten. Dit ging niet zoals verwacht.
Ik sluit mijn laptop, drink het laatste slokje koude koffie uit het kopje en loop met kopje richting koffiezetapparaat. Het is Dinsdag, drie minuten voor half 4, als ik, met een brief, richting het kantoor van meneer directeur loop, ik klop twee keer…
Ik ben alles.
Of niets.
21 reacties
Nummer 22 · 15 oktober 2016 op 08:04
Heb genoten! Mooi opgebouwd. Face to Face. A book to be closed!?
Mikescolumnhoekje · 15 oktober 2016 op 17:47
Dankje! Case closed indeed 😉
NicoleS · 15 oktober 2016 op 09:31
Alles of niets. Ik ben ook zo. Begrijp dat wel. Leuk stuk
Mikescolumnhoekje · 15 oktober 2016 op 17:48
Dankje nicole! X
Chucky · 15 oktober 2016 op 10:15
Leuk stuk, kan me geheel verplaatsen in het alles of niets gevoel. Het zou voor mij je stuk nog wat sterker hebben gemaakt als je had omschreven wat voor product er precies verkocht wordt, want 2 stuks per maand wat te doen is geeft niet bepaald een beeld van hele erge druk, wat wel uit je stuk blijkt.
Mikescolumnhoekje · 15 oktober 2016 op 17:49
Ja das wel een goeie inderdaad! Wij plaatsen “lastiger te plaatsen” werkzoekenden bij de werkgever van hun dromen. Hoop dat dit stukje uitleg het een stukje beter maakt 😉
Esther Suzanna · 15 oktober 2016 op 11:23
Indirect is dit stukje ook wel een beetje borstklopperij…’kijk, de directeur klopt aan mijn deur…Kijk eens, ik heb al mijn werk af, dus kan ik lekker freewheelen …’ én je denkt zo lekker zwart wit terwijl je het allemaal zo fantastisch doet, dat als de baas dat niet waardeert, er vandoor gaat.
Als dit autobio is….dan is het goed geschreven maar dan is de kritiek die jezelf benoemd terecht, ‘je praat wel graag over jezelf’, hetgeen herkenbaar is want dat doe ik ook (graag over mezelf praten) maar dan doe ik ook heul veul fout.
Als het niet autobio is …is het goed geschreven en dan heb je heel goed een jonge, flitsende, zelfingenomen gast met te groot ego neergezet. 🙂
Mikescolumnhoekje · 15 oktober 2016 op 17:50
Alles wat ik schrijf is autobio. En het klopt, ik ben een typisch salesventje! Dat borstklopperij is idd iets dat ik vaak doe. Het gebrek aan erkenning is een doorn in het oog van alles wat ik doe. ( minpunt, i know ;))
StreekSteek · 15 oktober 2016 op 12:51
Twee belevingswerelden tegenover elkaar. Ik vind het niet erg overtuigend; heb ze wel sterker gezien van jou.
Mikescolumnhoekje · 15 oktober 2016 op 17:51
Zal mn best doen de volgende nog beter te maken! Dankje
Martin Liége · 15 oktober 2016 op 13:33
Goed stuk! Baas is ook maar een baas hé. Fijne zoektocht baassie!
Mikescolumnhoekje · 15 oktober 2016 op 17:51
Het baasje mag inderdaad verder zoeken 😉 en ik ook haha
Chucky · 16 oktober 2016 op 08:52
Ik kan me geheel vinden in het niet buigen voor een werkgever, enkel omdat hij of zij een werkgever is. Ik heb zelf in 2015 mijn baan na 28 jaar verloren omdat ik mij ben gaan inzetten voor een wettelijk verplichte OR binnen ons bedrijf. Ook al win je zo’n gevecht niet van een miljoenenbedrijf van één van de rijkste personen van het land (quote 500) toch ben ik geen centimeter geweken. Ik begrijp dus heel goed wat je met deze column wil zeggen en durf te zeggen als er meer van zulke personen zouden zijn, het een stuk beter zou gaan in de wereld.
Mikescolumnhoekje · 17 oktober 2016 op 08:29
heel groot compliment chuchy, bedankt! kun je me vertellen hoe het afloopt? dat eerste weekend zonder baan, is me toch een beetje vreemd bevallen 🙂
Nummer 22 · 16 oktober 2016 op 12:48
Als werkgever !! buigt mijn team en de leden van het team nooit voor mij. Aan hielenlikkers heb ik al decennialang een “bloed”hekel. Ik ruik dat op afstand als ik andere MKB ondernemingen bezoek en de knipmessende woorden aan moet horen. Niemand wil ik zien, horen, voelen, ruikend buigend. Juist weerwoord met argumenten en redenen waarom,levert een positieve bijdrage aan onze bedrijfscultuur. Niks sales targets, etc. Ik heb verteld dat de klanten/opdrachtgevers het salaris van ons allen betalen en niet de Werkgever. D
Het is geen winnen of verliezen, het is de PRET beleving: Positef, Respect, Enthousiast en Teamwork.
Chucky · 17 oktober 2016 op 08:50
Hoe het afgelopen is Mike ? Ik ben na 28 jaar via de rechter de straat op geschopt zonder een cent vergoeding. Ook in dit land is geld macht en in dit geval zelfs rechterlijke macht.
Mikescolumnhoekje · 17 oktober 2016 op 09:09
na 28 jaar dienst zou je wat mij betreft een lintje moeten krijgen en via de voordeur met Rolex de laan op gestuurd moeten worden. Trouw en erkenning maken plaats voor targets en omzetcijfers…
Mien · 17 oktober 2016 op 11:26
Samen door een dikke deur. Maar het blijft uiteindelijk de deur van de baas. Presteren en genieten op het werk (binnen laten komen en ervaren). Een lastige combi die vroeg of laat uiteindelijk ergens strandt. Het blijft voor velen een queeste, net als de hoogte van de lat, of de afstand tot het plafond.
Vraagje nog:
Waarom schrijf je cijfers en getallen afwisselend voluit en dan weer als cijfer / getal?
Mikescolumnhoekje · 18 oktober 2016 op 10:01
haha das een goeie, echt geen idee 😛 ik schrijf net zo wisselvallig als mijn persoonlijkheid is denk ik 😛 nooit op gelet! wel een goeie tip!
emaessen · 17 oktober 2016 op 15:42
Kort, bondig en goed neergezet. Ik had in 1992 zelf een collega die me op een van zijn twee schermen volgde. Yep, alles werd gemeld aan de manager. Uiteindelijk heb ik zelf, paranoïde ontslag ontslagen, het begin van een geheel nieuwe carriëre. (Terzijde, tref ik hier even een mede achromaat?)
Mikescolumnhoekje · 18 oktober 2016 op 10:05
als je daarmee bedoelt dat ik mij op 1 punt blijf focussen tot het gaat branden wel haha