MH17

Het is drie weken geleden dat MH17 is neergehaald. Drie weken lang heb ik al het nieuws omtrent het vliegtuig en zijn inzittenden opgezogen als een spons. Twee weken lang heb ik aan niets anders meer kunnen denken. Het beheerste mijn gedachten en mijn leven. Zou dit ook zo zijn geweest als het bijvoorbeeld 198 Japanners waren die zijn omgekomen?

Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat dat dan waarschijnlijk niet het geval zou zijn geweest. Ik zou het erg hebben gevonden, vreselijk, maar ik had “normaal” door gegaan met mijn leven. Nu hebben alle vreselijke beelden en gedachten de revue  gepasseerd. Ik heb op zijn “Haags” hardop gescholden op die Russische imbecielen die met droge ogen beweerden dat zij er niets mee te maken hebben gehad. Ik heb nog erger gescholden toen ik de leider van die bende hoorde beweren dat als de Nederlandse regering toestemming aan hem had gevraagd, de hulpverleners en de veiligheidsonderzoekers gewoon op de rampplek waren toegelaten.

Voor het eerst in mijn leven wilde ik dat ik daadwerkelijk iets zou kunnen doen voor de nabestaanden en slachtoffers. Ik kon niets zinniger bedenken dan mijn profielfoto op Facebook te veranderen in een rood-wit-blauwe-vlag die halfstok hing.

Drie weken later, ben ik nog steeds geïnteresseerd in nieuwe feiten. Maar ik merk dat het niet meer mijn leven beheerst. Het raakt al naar de achtergrond. Wel is het zo, dat ik nog niet normaal naar een vliegtuig op tv kan kijken zonder in mijn hoofd een “Mijn eerste woorden stickerboekje” te zien of een boek met als titel “I love Amsterdam”. Maar ik ben er zeker van dat dat ook vanzelf verdwijnt.

Voor de bewoners van het dorp waar MH17 is neergekomen zal het leven niet meer hetzelfde zijn. Een oude Oekraïense vrouw liep met een sportschoen in haar handen naar de plaats delict. Zij vroeg zich hardop af of die schoen zou helpen bij het identificeren van slachtoffers. Of die man, die dacht dat zijn vrouw dood  in zijn achtertuin lag, of de mensen die armen en benen, soms hele lichamen uit de lucht hebben zien vallen. Voor die mensen is er geen slachtofferhulp of wat voor hulp dan ook.

Ook voor de nabestaanden verdwijnt het niet. Zij zullen hun leven lang die beelden op hun netvlies hebben staan. Zij zullen hun leven lang de pijn en het verdriet van “verliezen” voelen.

Nu zijn het 198 Nederlanders die zijn omgekomen, het waren geen Japanners, Amerikanen of een andere nationaliteit. Ik ken zelfs niet iemand die weer iemand kent die in dat verdomde vliegtuig heeft gezeten. Ik ben een geluksvogel, mijn leven heeft maar drie weken stil gestaan.