Mijn aandeel in inkt

“De politiek, is de kunst te beletten dat mensen zich bemoeien met hun eigen zaken”.        Paul Valéry

Verstomd bekijk ik de wereld om mij heen. Met open mond lees ik reacties op nieuwsartikelen. Ik hoor de meest verontrustende beweringen en krijg ruzie wanneer ik vraag naar de bron of naar een argument. Het is weer zover. Welkom in ons mooie tolerante kikkerland. Waar de vrijheid van meningsuiting de meest bizarre vormen aanneemt en het merendeel van de bevolking niets meer is dan een simpele marionet.       Het enige aandeel dat ik bereid ben te nemen aan deze poppenshow is mijn aandeel in inkt. De pen schijnt nu eenmaal machtiger te zijn dan het zwaard. Of mijn pen ook machtiger is dan de wapens die Nederland aan Rusland leverde hoop ik niet te hoeven testen.

We accepteren onze tijdelijke blindheid. Met genot omarmen we onze dwaasheid. Om vol van  liefde, en meer nog, vol van onszelf te zwelgen in onze onwetendheid. En als Pilatus, wassen we onze handen in onschuld terwijl we meespelen in dit politieke spel dat zich keer op keer herhaald.

Weet je het nog? Het was 2010. De kabinetsformatie verliep stroef en bereikte bijna een record, zolang duurde het tot stand komen van kabinet Rutte. De media smulde ervan. Televisie en krant schotelde ons de sensatie van ruziënde partijen voor met het ontbijt, de lunch en het diner. Op het puntje van onze comfortabele fauteuil beten wij op onze onschuldige onderlip. Ineens was het tij gekeerd. Wat onoverkoombare problemen hadden geleken, bleken niets meer dan simpele meningsverschillen. Wij verzuchtten ons in verlichting en draaiden terug naar elkaar. Zo konden wij nog net onze jongens het vliegtuig zien betreden. De verlenging van de missie in Afghanistan was aan ons voorbij gegaan. Er restte ons niets meer dan het mopperend uitzwaaien en het wassen van onze handen.

Het voorstel voor de verhoging van de AOW-leeftijd deed in 2012 de nodige stof opwaaien. Onze zilvergrijze medemens, met het protesteren in het bloed, voelde hun jeugdige jaren zeventig rebel opborrelen. Daarnaast zagen zij hun prachtige campingverblijf in Zuid-Frankrijk voor een jaar uitgesteld worden. De besjes namen het heft in handen en sprongen op de barricade. Vol overgave stortten zij zich in het nieuws van alledag. Niets anders dan pensioenen is het wat de klok sloeg. Op televisie, in de krant en op social media zag het grijs van de klachten. Het volk werd geconsumeerd door haar drang naar gerechtigdheid. Uit het niets leek de wind te gaan liggen. De protestborden werden opgeborgen en de pacemakers  bijgesteld. We slaakten een zucht van verlichting, al was er niets bereikt. Om huiswaarts te keren draaiden wij ons naar de plek waar veel te lang geen belangstelling voor was geweest. En dat was precies waar ze stond. De Joint Strike fighter. Ter plekke wasten wij de handen en vervolgden onze weg naar huis.

In 2014 is het niets dan haat dat klok slaat. De media, in de breedste zin van het woord, is  overspoelt met discussies over onze donkergekleurde medemens en zijn of haar rol in een katholiek feest. Wanneer de poppen stoppen met dansen, start de krant de muziek opnieuw. We hebben niets geleerd en blijven overtuigd van onze meer dan reine tengels. In 2014 is het niets dan haat dat er wordt gepredikt. Vanaf januari krijgt iedere illegaal een kosteloze zorgverzekering terwijl de autochtoon waarschijnlijk, let op dat woord, waarschijnlijk tien euro per maand meer mag gaan betalen.

Let wel: Voor de aanvraag van een zorgverzekering, in welke vorm dan ook, dient men zich aan te melden door middel van een formulier. Hierop dienen alle gegevens te worden vermeld alsmede het woonadres, de volledige naam en de geboortedatum. Deze dient men te retourneren met bijgevoegd een kopie van een geldig verblijfsdocument.                 Wanneer je beseft dat een illegaal niet bestaat en niet wil bestaan besef je zelf vast wel dat deze kosteloze zorgverzekering in de praktijk simpelweg niet uitvoerbaar is.                             Laten we onze boycot tegen Rusland hierbij optellen en de poppenkast is weer compleet.

Binnenkort zullen wij ons verder laten neerdalen in dit circus met haar voorgedrukte draaiboek. Vol overgave werpen wij ons in een onbekende strijd. Waar wij voorheen een geheel vormden staat nu een verdeeld front. Ditmaal vechten wij niet met elkaar maar tegen elkaar. Al onze ogen zijn opnieuw gericht op dat wat de media en de politiek wil dat wij zien. Opnieuw kijken wij niet even achterom om te controleren of het thuisfront wel in orde is.  Dat thuisfront, waar wij in februari trouw onze handen zullen wassen.

“Haat is een politiek programma op zichzelf”.                                                                    Herwig Hensen