…

“Als je als vrouw 50 wordt en je hebt geen kinderen wat heeft je leven dan voor zin?”

Dat zei een vriendin na afloop tegen me na een avondje gezellig bijkletsen in de kroeg. Ze is de 50 al gepasseerd en is ongewild kinderloos. Na heel veel pogingen inclusief de hele medische mikmak, heeft ze nooit de kans gehad om moeder te worden. Iets wat ze tracht te compenseren door (betaald) op andermans kinderen te passen. Maar ze projecteert het ook op mij. Ik ben nog een paar jaar van de 50 verwijderd, heb geen kinderen. Ja ik had graag een kind gehad, klopt maar voor mij is de drang ernaar nooit zo enorm sterk geweest. Plus ik heb 2 superleuke neefjes die ik geregeld zie.

“Ja maar als je man dood gaat heb je helemaal niks meer,” zegt ze er nog doodleuk bovenop.  Ik stond eerlijk gezegd wat perplex na deze opmerking. Ook dat is projectie; haar liefde van haar leven is een paar jaar terug aan kanker overleden.  Ik weet het, het is projectie, ze zegt tegen mij wat ze eigenlijk tegen zichzelf zegt. Ik kon toen hier slecht op reageren, ik mompelde wat over mijn neefjes en dat ik genoeg te doen had om me bezig te houden.

Eerlijk gezegd naar mijn mening heeft het leven, of je nu wel of geen kinderen hebt, geen enkele nut. Je wordt geboren, je haalt adem, lacht, huilt, je bemint, je leert, wordt boos, wordt weer blij, slaapt, wordt ziek, wordt weer beter, je valt, je staat weer op, je rouwt en dan ga je dood. Dat is kort door de bocht het leven.  In die relatief korte periode maak je er gewoon het beste van. Ik heb geen hekel aan het leven, ik heb het naar mijn zin, ik ben gelukkig (even afkloppen) tot nu toe goed gespaard gebleven, ben op een goede plek geboren bij een liefdevolle familie. Maar of mijn leven sowieso nut heeft? Mijn naaste zullen me hopelijk nog wel een beetje missen maar verder denk ik niet dat er elders op Aarde mij erg zal missen.

Ik ben vriendelijk naar mensen , met name als ze vriendelijk naar mij zijn, ik moord en steel niet en ben voor open grenzen. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan, soms doe ik het nog steeds en sta sociaal in het leven. Maar of het allemaal zoveel nut heeft? Is het niet een beetje hooghartig om te denken dat het leven nut moet hebben?

Ik heb bij de zonnebloem vrijwilligerswerk gedaan waar met name eenzame oudere mensen bij waren die vrijwel allemaal kinderen en kleinkinderen hadden. Toch waren ze eenzaam. Sommige waren echt alleen.  Ik kan me nog een uitje herinneren waar ik als begeleider bij mee ging. De groep was zo een beetje in tweeën gedeeld. Niet expres maar gewoon je gaat toch het liefst naast iemand zitten met wie je het best kan vinden. De ene groep met name vrouwen zaten er rustig af te wachten wat er nog ging gebeuren. De andere groep dames waren veel luidruchtiger, ze hadden lol samen. Van die groep kwam er een dame naar me toe lopen en zei; ‘weet je dat ieder in ons groepje hier een kind heeft verloren?’ En die hele lieve dame (die er nu niet meer is) had maar 1 kind die ze in vrijwel dezelfde periode is kwijtgeraakt als haar man.  Een andere dame vertelde me dat ze 2 kinderen had; eentje woonde in Australië en de andere in Canada. Ze was blij als ze ze beide in elk geval 1 keer per jaar live kon zien. Bij de Zonnebloem heb ik veel geleerd, maar met name dat het hebben van kinderen je leven misschien rijker kan maken maar of je er nu minder eenzaam door wordt op latere leeftijd is en blijft nog de vraag. En dan heb ik het nog niet eens over of het leven met kinderen er meer nut door krijgt.