[i]Schoenen, ‘k heb nood aan schoenen. Botten? Zo’n bruine. Niet te licht, niet te donker. Zoals die van haar daar, die schuin over mij zit. Trut. IK wil zo’n schoenen.[/i] Door het algemene gebrabbel van tientallen schoolkinderen, bejaarden en een massa andere sociale groepen die op m’n bus zitten, heb ik moeite met het horen van mijn eigen gedachten, laat staan mijn gsm. Twee gemiste oproepen de voorbije vijf minuten. Tweeëndertig gemiste oproepen in totaal. Heil aan degene die ooit trilfunctie heeft uitgevonden. [i]Enorm functioneel. Eno… [/i] mijn bus stopt veel te abrupt voor een rood licht en iedereen vliegt ongecoördineerd naar voor. Zonder enige emoties te tonen, komen mijn medepassagiers en ik weer overeind. Niets nieuws, zo’n getalenteerde chauffeur. Niet op deze bus.
Geïrriteerd staar ik naar buiten, [i]huur nu toch eens fatsoenlijke werknemers in[/i], en plots merk ik dat ik recht in een paar nostalgische ogen ben aan’t kijken. Voor ik het weet, zie ik honderden droevige blikken voorbij rijden en besef ik dat mijn bus, mijn oppervlakkige gedachten en ikzelf zich zorgeloos voortbewegen over een weg, die voor sommigen de laatste zal zijn.
Ik word er stil van. Waar zijn we in godsnaam mee bezig?
5 reacties
Meralixe · 21 december 2011 op 19:21
Vier keer gelezen maar ik snap het nog niet.
Is er wel iets te snappen? :hammer:
Boukje · 22 december 2011 op 10:55
Het stukje zegt mij ook niet veel maar die laatste zin, daar kan ik mij helemaal in vinden 😀
sylvia1 · 22 december 2011 op 19:42
Kan erg leuk zijn, een column waar je als lezer wat moeite voor moet doen, maar op deze loop ik vast. Behalve een bustochtje haal ik er niet veel uit. En nostalgische ogen :eh:
MentalSencha · 23 december 2011 op 15:31
’t Gaat over dieren die naar het slachthuis gaan, mensen.
arta · 24 december 2011 op 19:54
Op het moment dat je jouw schrijven uit moet leggen om de lezer het te laten begrijpen is er wat misgegaan. Volgende keer beter!
Succes!