Op tv hoor ik een man zich afvragen wat de zin van het leven eigenlijk is. Het is zo’n Dr.Phil-achtig programma waar de presentator, een soort psycholoog die kijkt of hij alle kennis rechtstreeks van de Here Jezus krijgt toegediend , hem vol mededogen aankijkt.
Dan denk ik: de zin van het leven? Er is geen zin in het leven. Het leven is het leven. Daar doe je niets aan. Ik zou eerder willen praten over de “kunst van het even.”
De kunst van het leven houdt in dat je alles accepteert wat er is. Simpel toch? Want alles gebeurt en daar heb jij of ik geen enkele invloed op.
Mijn vriend Wiebe poneerde de diepzinnige stelling dat het leven eigenlijk een verkapt soort stervensbegeleiding is. Fascinerend. En basically zit daar wel een kern van waarheid in.
Intussen gaat heer Psycholoog verder met de man die geen zin in het leven ziet. Hij vraagt hem zijn problemen en alle negatieve herinneringen uit het verleden, een “plek” te geven.
Een plek te geven!! Sorry, maar dan raak ik hem kwijt. Met zulke dooddoeners kun je van een drol een Bossche bol maken.
Je moet er toch niet aan denken dat je al je sores een plek moet geven?
Heer psycholoog legt uit hoe je dat moet doen: ‘Stel je een grote kast voor met allemaal laatjes,’ oreert hij er lustig op los. ‘En dat je al je trauma’s in die laatjes opbergt.’
Ik haak definitief af. Je moet er toch niet aan denken dat je die kast volstouwt met je problemen? Mentaal gezien, bedoel ik.
En als er dan nieuwe problemen komen? Ook weer in die kast? En als die kast dan te klein is, moet je dan een grotere kast aanschaffen? En meesjouwen? Op mentaal niveau?
Zodat je dan alsnog krom gaat lopen door je problemen? Omdat je weliswaar je problemen in een denkbeeldig kastje hebt gepropt maar de herinnering nog steeds meesjouwt.
Nee, dank je wel!
Mijn oude vriend Wiebe komt binnen en kijkt met mij mee. En hij is het met mij eens. Die psycholoog slaat wartaal uit.
‘Doe net zoals ik,’ zegt hij. ‘Als ik een probleem heb, wat overigens weinig voorkomt, dan rijd ik met een taxi binnen drie uur naar Sexbierum, koop een krantje en rijdt weer terug. Vroeger deed iedereen dat..Wij noemden dat uitwaaien.
Ik zwijg. Zoveel wijsheid in één seconde. Je went er niet aan..
4 reacties
Mien · 8 oktober 2018 op 22:55
Waar ik aan denk?
Dat ik het begin van dit stukje wel kan lezen op mijn laptop maar niet op mijn gsm … en verder …
Van de rugzak naar de kast. Van de kast naar de muur. Rugzak uit de kast. Rugzak aan de muur. Uit de rugzak komen of uit de kast? Een rugzak is eigenlijk best een vreemd ding. Ik heb hem gewoon tussen mijn benen hangen. De zak dan. Moet er niet aan denken dat mijn zak op mijn rug hangt. Laat staan wat er boven mijn zak hangt. Dan kan ik er helemaal niet meer bij. Nee, moet ik even niet aan denken.
Nummer 22 · 9 oktober 2018 op 07:50
Tsja, het leven is soms als een zak met verse koeienmest dat op de schouders genomen dient te worden! Tenminste volgens boer Kees-Jan, die een partner zoekt om zijn leven op de boerderij met 20.00 varkens en 500 koeien wat aangenamer te maken. Kees- Jan is 34, hardhorend en helderziende. Ha, als helderziende legt hij de Tarot kaarten voor Klaartje 134, 268 en 499. In groepssessies met 1000 varkens vertelt Kees-Jan over de naderende dood en de reincarnatie als schnitzel. De biggen komen later in aanmerking voor deze gesprekken. Kees- Jan zoekt een lieve(..) LHBTG kandidaat met helderhorende gave en 3 sterren Michelin kook diploma. Of dat zal lukken, dat kan je aan Yvon Jaspers vragen. Yvon, schept graag mee. ‘En Kees-Jan, wat eten we vandaag? Is het nog wel leuk als boer met helderziende vragen?
van Gellekom · 9 oktober 2018 op 11:14
Denken moet je inderdaad aan paarden overlaten. Die kunnen dat veel beter
Nummer 22 · 9 oktober 2018 op 18:49
Precies! Laatst had Ab Surd een emotioneel gesprek met een paard. Ze schommelde wat heet en weer totdat de kip die nieuwsgierig als kippen zijn, aan het gesprek wilde deelnemen en begon te wippen als een kip zonder kop. Zo’n plofkipkop waar je het lontje graag zou willen aansteken. Het gesprek verliep prettig en een beetje duizilg van het schommelen ging Ab ineens spontaan braken. Getverdemme hinnikte het paard. Getverdeveter en scheet de kip totaal verdwijnend onder. Ab, ging oo het paard zitten en schommelde verder. De kip? Ach wipkippen moet je soms onderschijten, of…