Wereldkampioen kickboksen in het zwaargewicht wordt je niet zo maar. Laat staan dat je die titel zeven keer met succes verdedigd. Buiten het feit dat Rico Verhoeven een sportheld is, is hij voor mij ook nog eens een charismatische persoonlijkheid op tv, waarbij hij met een passie en vastberadenheid praat over zijn sport en alles wat hij daarvoor moet doen en laten. Iemand met een positieve uitstraling en die een ‘gewone jongen’ is gebleven, een familieman, ondanks zijn verleden en de struggles die hij heeft doorstaan om de top te bereiken en daar te blijven. Een echte inspirator en motivator.

Ikzelf ben opgegroeid in Steenbergen, wat niet ver van Bergen op Zoom vandaan is waar Rico, of Ricardo zoals hij eigenlijk heet, is opgegroeid. Na een Peter Aerts en Remy Bonjasky, die vaak de baas waren in hun tijd, werd ik langzaam aan fan van Rico. Iemand die bij mij in de ‘buurt’ woonde. Een kickbokser die vecht vanuit tactiek en overmacht. Het is niet zijn primaire doel om zijn tegenstander knock-out te slaan, maar om deze leeg te trekken, te vermoeien en tot fouten te dwingen en in die tussentijd te blijven scoren. Hij heeft een perfectionisme waarbij hij zichzelf blijft uitdagen om beter te worden, altijd beter dan de tegenstander, sterker en slimmer. Hij neemt geen genoegen met minder. De titel is én blijft van hem en daar geeft hij alles voor.

Nadat ik hem meerdere keren op tv had gezien en er achter kwam dat er een boek van hem uitkwam, wist ik dat ik dat boek moest hebben. Nadat hij ook nog eens openhartig het een en ander losliet over zijn verleden, wat in het boek omschreven staat, was ik helemaal geïntrigeerd. Ik wilde weten hoe zijn leven eruit zag en ziet, hoe hij bereikt heeft wat hij bereikt heeft, op professioneel maar ook op sociaal en maatschappelijk gebied. Wie is deze grote beer van een kerel met een klein hartje? Hoe kan ik lering trekken uit zijn levensverhaal? Waar kan ik mezelf in herkennen en door laten motiveren? Ik begon hem te zien als inspiratiebron.

Het boek is mooi opgebouwd, met verhalen uit zijn verleden, verteld door hemzelf en door de mensen om hem heen, het springt van de ene anekdote naar de andere. Tegelijkertijd ben je bij hem aanwezig op trainingen, besprekingen en de titelgevechten. Zodra ik de eerste zin las waarin Rico aan het woord is, hoorde ik het hem ook daadwerkelijk zeggen, precies hoe hij spreekt als je hem hoort op tv. Hij heeft geen makkelijke jeugd gehad en ook de jaren daarna en de jaren richting het succes waren niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar hij is een vechter die nooit opgeeft. Wat het leven ook naar hem smeet, wat hem tegen het canvas deed gaan, hij stond altijd weer op. Hij bleef doorgaan. Het verleden laat bij iedereen littekens achter, maar het verleden bepaalt wel wie je nu bent, wat je er uit haalt. En hoe erg je je ook benadeeld kan voelen en dat het leven oneerlijk kan zijn: ”…uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen keuzes. Jíj moet er iets van maken, niemand anders kan dat voor je doen. Wat je ook hebt meegemaakt, je zult het zelf moeten doen.”

Het is vaak zo cliché, maar het is wel de waarheid. Besteedde men maar iets meer aandacht aan clichés, ze kunnen zo simpel overkomen maar ze zijn wel reëel, het is vaak gewoon zo. En ik merk geregeld dat ik me door tegenslagen uit het verleden en het heden negatief laat beïnvloeden, dat ik me daar aan overgeef, dat ik in de slachtofferrol kruip en het gebeuren aanleiding geef om in die negativiteit bevestigt te worden. Opstaan en weer doorgaan, ik wil toch iets van mijn leven maken? Dat het verleden mij inderdaad geschaafd en gekneed heeft tot de persoon wie ik nu ben? Dat de foute keuzes die ik heb gemaakt, mij nu motiveren om het beter te doen? Dat ik vanuit die pijn en verdriet uit het verleden mijn kracht kan halen voor de toekomst? Niet zeuren dan, natuurlijk mag ik me klote, boos en verdrietig voelen, graag zelfs. Laat emoties toe en handel er dan naar, op een wel overwogen en doordachte manier zodat het je sterker maakt en een ander geen schade toebrengt. Tegen het canvas gaan en weer omhoog komen. Leren van je fouten. “Ik wil de winnaar zijn van mijn eigen verhaal.”

Het is niet altijd makkelijk om toe te geven aan je gevoel en emoties om er daarna je kracht en lering uit te halen. Maar met wilskracht kom je een heel eind. En al zal ik tijdens mijn weg naar succes nog geregeld onderuit gaan: ”…alles is een les. Zoals Conor McGregor ooit zei: ‘I never lose. Either I win or I learn.’”

Bron: Rico – ISBN: 9 789048 840410

 

Categorieën: Algemeen

BuddhaWriter

Geen vogel vliegt te hoog die met zijn eigen vleugels vliegt

1 reactie

Mien · 9 augustus 2018 op 22:58

Je kunt natuurlijk ook voor een tien gaan. Maar dan kom je jezelf wel een paar keer tegen. Niets mis mee. Met vallen en opstaan. Blijven doen zou ik willen meegeven. What doesn’t kill you makes you stronger. Gaat zeker voor Rico op. Ik had een papagaai die zo heette. Uit hetzelfde hout gesneden. Totdat ie plat ging. Op hoogbejaarde leeftijd.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder