Alarm in poezenhuis

Mijn radar vangt een vreemd bericht op. “Alarm in poezenhuis. Karakterkattenmoord niet uitgesloten. Hulp gevraagd. Locatie: hoofdstad lage landen in Galacticum 3012.”
Ik weet genoeg en spoedt me in mijn TARDIS richting Galacticum 3012. Onderweg neem ik nog wat lifters mee. Zij zijn op weg naar een feestje in de buurt van de hoofdstad die ik wil bezoeken. Ze zien er vanuit mijn TARDIS verdwaald uit en dragen een verfrommeld bord met daarop slordig geschreven “MacDonalds Laan van Meerdervoort”.

Ik kan de lifters niet laten staan. Ben ook blij want meteen krijg ik inside information over wat er plaatsvindt in de hoofdstad der lage landen. Een oproep vanuit het poezenhuis? Paniek in de tent? Dat is gesneden koek voor de hippies die blij op de achterbank van mijn TARDIS hebben plaatsgenomen.

Niets van aantrekken. Negeren. Dat doen ze in de lage landen al weken. Al maanden. Al jaren. Graspollenpolitiek wordt daar gespeeld. Het enige dat het poezenhuis nodig heeft is een grasmaaier. Kortknippen, rasieren, daarna onmiddellijk opnieuw bemesten, zodat er nieuw gras kan groeien. Kattengras wel te verstaan. Dat ze dan snel genoeg kunnen opeten. Opdat ze eens goed misselijk worden en hun gal kunnen spuwen. Gewoon vrijuit, zonder voorbehoud. Zonder rekening te houden met kiezers, klikkers of wat voor ander volk. Laat ze daarna maar lekker spinnen en elkaar de kont likken en het komt allemaal goed in het lage land. Wel oppassen voor heilige boontjes die zich binnen wringen. Een complot is zo gesmeed. Ook onder lieve poezen. Indien men goed regeert in de kattentoko is karakterkattenmoord absoluut overbodig. Aldus sprak één van de opgewonden lifters vanaf de achterbank van mijn TARDIS.

Ik was gerustgesteld. De paniek die aanvankelijk op mijn radar doorklonk wist ik even te parkeren. Zijn ze wel lief voor elkaar in dat poezenhuis vroeg ik me af. Likken ze elkaars baarden en houden ze de boel netjes? Kunnen ze alles kwijt op kattenbelletjes? Strooien ze elkaar geen kattenzand in de ogen?

De lifters op mijn achterbank grinniken. Ze laten me weten dat ik een buitenlander ben die nog geen kaas gegeten heeft. Zodoende niet voldoende ingeburgerd. Heel begrijpelijk en niet onoverkomelijk. Mocht ik geen enorme zak geld bij me hebben, bestaande uit een bedrag met zoveel nullen dat het niet meer is uit te spreken, dan heb ik niets te zoeken in de hoofdstad van hun lage land. Aldus de lifters, waarvan ik nu de naam weet. Maar die vertel ik niet, lekker puhhh. Ik houd namelijk mediastilte.