Alweer die Avonden ..

Het zijn trieste, vroeg donkere dagen, waarin de vertrouwde decembermatheid zich weer als een lauwe handdoek om mijn schouders heeft gelegd. Het is iets tussen verveling en droevigheid in, heimwee naar niks en ook geen spijt om iets speciaals, maar toch. Het is niet nat en niet droog. Ik verkeer in een soort klamme stilstand, deze laatste dagen van het jaar. Dagen waarvan je niet weet wat je ermee aan moet. Voorwaardelijke tijd die moet worden doorgebracht. Straks in januari als het licht weer aangaat dan…
En was het nou maar knisperend koud met ijsbloemen en verraderlijke gladheid, ijzel, een gure Middenwegwind die je oren bij thuiskomst pijnlijk laat tintelen, maar we beleven een vroege lente. Waarheen te gaan, is er hoop, wat lezen we..?

De Avonden van Gerard Reve!
Voor de zoveelste keer. Ieder jaar in de laatste week van december. 25 blz. per dag. Ik schep er een eer in om op de 31e voor 12 uur de laatste zin nog even hardop voor te lezen.
Frits van Egters sleept zich door het vermoeide jaar en de jonge Reve ( 1947) geeft opnieuw een masterclass in de schrijverij.
Het schilderen met beelden, de kraakheldere details gecombineerd met dialogen die je de bizarre personages scherp voor ogen toveren. De humor, de onderhuidse spanning, de absurde dromen, alles wat zich aftekent en niet gezegd wordt. En niet in het minst Nederland in de eerste jaren na WO 2.
Elke keer lees ik scenes die ik het jaar ervoor over het hoofd gezien heb. Steeds een beetje nieuw.
Als het mijn geheugen is dat aftakelt, dan dank daarvoor, want De Avonden blijft een warm bed, waarin ik me nog eens uitrek. Een boek dat troost biedt en zin geeft tijdens het aftellen tot Nieuwjaar.
Frits van Egters reikt je na 70 jaar nog steeds de hand.
Decemberblues, ik ben tenminste niet de enige.