Babyboom

Tot nu heb ik mij altijd in weten te houden, met respect de eigenaardigheden weg weten te lachen. Voorkruipen bij de kassa? Ga uw gang, ik heb de tijd. Voor de treindeur gaan staan, terwijl iedereen er nog uit moet? Doe maar, ik baan mijzelf wel een weg. Altijd was ik geïrriteerd, maar diep van binnen genoot ik van mijn eigen beschaafdheid en sociale inborst.

De laatste maanden merk ik dat alle tolerantie is verdwenen. Zie ik voor me twee identieke lichtblauwe jassen fietsen, korte grijze kapsels erboven en een fietskaart op het stuur, dan breekt het zweet me uit. Ik wil ze inhalen, luid bellend, terwijl ik hard schreeuw: ‘Egoisten’!! Wanneer ze weer eens de treindeur blokkeren wordt de wil om ze een duw te geven alsmaar groter. ‘Asociale klapidioten’, bits ik ze in mijn gedachten nog toe terwijl ze verbouwereerd op de grond liggen.

De babyboomer heeft mij altijd gefascineerd. In hun ogen had Nederland het na de oorlog nooit kunnen redden zonder hen. Waar het stiekem de generatie daarvoor was die ons land weer heeft opgebouwd, waren zij het die met de eer gingen strijken. Zij hebben de maatschappij gemaakt zoals zij nu is. Het feminisme, het drugsbeleid, alles dankzij de babyboomer. Respect en tolerantie, zij hebben het nog, de jeugd van tegenwoordig is slechts brutaal en eigenwijs. Mijn ouders gebruikten vaak dat soort woorden, niet wetend dat ik van binnen moest lachen om de hypocrisie. Ik stelde ze me voor in de jaren ’60, thuiskomend met lang haar, hatend op de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam, terwijl de vrije liefde werd bedreven met jan en alleman.

Zij hebben de samenleving geïndividualiseerd. Zij waren het die mijn generatie opvoedden tot psychische wrakken die slechts met professionele hulp enige zin aan het bestaan kunnen geven. Die professionele hulp ligt overigens vaak in handen van de babyboomer zelf, waardoor ze er ook nog een mooi stukje werkgelegenheid aan hebben overgehouden. Dader helpt slachtoffer, dat gevoel kreeg ik bij mijn eigen lieve babyboom-psycholoog.

Maar ondanks al mijn irritaties, frustraties en vooroordelen jegens de babyboomers, heb ik ze altijd open en respectvol behandeld. Tot de emmer overliep. Dat moment viel exact samen met een nieuwe scheet van Jan Nagel. Toen hij met zijn liberale welvaartskop aankondigde een 50-plus partij op te richten fronste ik mijn wenkbrauwen. Toen hij vervolgens zijn programmapunten durfde uit te spreken, kreeg ik spontaan rode vlekken in mijn gezicht. Hij wist te vertellen dat zij, de babyboomers, de grootste slachtoffers zijn van de huidige economische crisis. Daarom moet bijvoorbeeld het vakantiegeld van de AOW-er gelijk worden getrokken met de werkenden. ‘Veertig procent van de 65-plussers gaat nooit op vakantie!’, zei hij met een verongelijkt gezicht. Nou is het predicaat 65-plus op nogal wat mensen van toepassing, dat een 85-jarige niet jaarlijks op vakantie gaat lijkt me niet zo opzienbarend. Interessanter is het percentage van de categorie 65-70 jaar dat niet op vakantie gaat. Iets zegt me dat dat een stuk lager ligt dan die veertig procent.

Pensioenen moeten omhoog, de pensioenleeftijd moet hetzelfde blijven. Jan Nagel is gek. Prototype babyboomer: geen realiteitszin, geen gevoel voor communicatie. Had ik al gezegd dat senioren gratis gebruik mogen maken van het openbaar vervoer? Wat nou crisis? Jan Nagel schijt op de crisis, zoals zijn generatie al dertig jaar schijt op alles wat met bezuinigingen te maken heeft. Vooral de problemen vooruit schuiven, als Jan Nagel in zijn kist ligt zal hij een genoegzame glimlach op zijn gezicht hebben: ‘Jantje lacht, Jantje huilt, maar dit Jantje heeft toch vooral gelachen!’.

De 50-pluspartij heeft voor kortsluiting in mijn hoofd gezorgd. Elke grijsaard is verdacht. Misschien is het Jan wel die in zijn mooie blauwe jas voor me fietst, al denk ik eerder dat hij in zijn dikke Saab zich laat rijden. Ik ben boos en alle frustratie van de afgelopen twintig jaar komt eruit. Ik wil ze de waarheid vertellen, ik wil dat ze inzien dat ze niet zielig zijn, maar juist gezegend. Als je zoveel geluk hebt gehad dat je de Beatles in hun hoogtijdagen hebt mee mogen maken, moet je de rest van je leven jezelf gelukkig prijzen en vooral je mond houden wanneer het over problemen en ongeluk gaat. Als je huis vijf keer zoveel waard is geworden, ben je niet zielig, dan ben je in een goede tijd geboren.

Dat verongelijkte gezicht van Jan Nagel doemt steeds weer op in mijn hoofd, elke babyboomer die ik zie heeft zijn gezicht. ‘Egoïst’, fluister ik steeds, nog altijd niet in staat een beter woord te vinden voor dit soort mensen. Ik wil in discussie, ik wil ze overtuigen. Mijn vooroordelen zijn bevestigd en dat zullen ze allemaal te weten komen.

Komende week komen mijn ouders op bezoek, ik vrees dat ik mijzelf niet meer kan bedwingen. Bij deze bied ik dus vast excuses aan aan mijn vader: al die woorden waren niet voor jou bedoeld, ik dacht dat ik met Jan Nagel aan het dineren was.