198 mensen. Dood. Hoeveel zijn dat er eigenlijk? Ja, 198 dat snap ik ook wel. Maar heeft u een beeld bij 198 dode mensen? Het zijn bijna 40 gezinnen met drie kinderen. Kent u 40 gezinnen met drie kinderen? Nou stel je voor dat die van het een op het andere moment dood zijn. Dat zijn 198 doden. De hele eredivisie. 18 elftallen dat zijn ook 198 mensen. Allemaal dood. Rare zondagavond zou dat worden. Daar zit je dan met je televisierechten. Daar zit je dan met je bord op schoot.
Lege velden. Ze zijn er nog niet helemaal uit maar het totaal aantal doden bij de aanslagen in Mumbai staat vooralsnog op 198. Waar ze ook nog niet helemaal uit zijn is wie er nu verantwoordelijk is. Er wordt hard gezocht. Een beetje martelen. Beetje onder druk zetten. Beetje speculeren. Beetje oude rekeningen vereffenen. Beetje bij beetje moet er een schuldige uitrollen. De hele wereld in de ban van de zoektocht. Een echte whodunit. Een slechte overigens ook. De ontknoping zie je al van verre. Pakistan natuurlijk. Pakistan did it. Gelukkig maar. Dat betekent dat het allemaal overzichtelijk blijft. Want het is al decennia zo dat wanneer Pakistan iets wordt aangedaan India erachter zit en als India iets wordt aangedaan dan zit Pakistan erachter. Dat is geen ingewikkelde relatie.
Dat beide landen op zich bol staan van de interne spanningen verdwijnt op dat soort momenten voor het gemak even naar de achtergrond. Een gemeenschappelijke vijand doet wonderen wat dat betreft. Vervolgens is het even afwachten. Wordt het de zoveelste oorlog tussen beide? Of weet de diplomatie een conflict te voorkomen? Prangende vraag voor de diplomatie is de vraag naar de impact van een conflict op de economische crisis. Is de wereldeconomie gebaat bij een conflict? Is de wereldeconomie gebaat bij een conflict waarbij India als nieuwe economie actief betrokken is? Wat betekent dat voor de concurrentieverhoudingen? Voor de wereldhandel? Wordt oorlog een economische impuls of het laatste zetje richting mondiale recessie? Lastige vragen. Lastige afwegingen.
Een spannende tijd.
Verder:
198 begrafenissen regelen in korte tijd.
Ook lastig.
Categorieën: Actualiteiten
13 reacties
Ma3anne · 10 december 2008 op 10:19
Een juweeltje, Frank!
Een staaltje van Hoe-je-een-groot-probleem-d.m.v.-understatements-en-ironie-ijzersterk-aan-de-kaak-kunt-stellen.
DriekOplopers · 10 december 2008 op 10:35
Topcolumn. Absoluut!
Fem · 10 december 2008 op 11:05
vooral de eerste alinea is geweldig! De vergelijking maakt het zo sterk!
:wave:
KingArthur · 10 december 2008 op 11:49
Wetten van grote aantallen is het enige dat telt. Oog voor nuance en detail raakt daardoor verloren. Jammer dat deze nu juist, in mijn optiek, het belangrijkste zijn. Goed neergezet.
doemaar88 · 10 december 2008 op 12:00
Sterke column Frank!
SIMBA · 10 december 2008 op 12:11
Hartstikke goeie column!
[quote]198 begrafenissen regelen in korte tijd.[/quote]
🙁 Jeetje…dat is toch niet te bevatten!
arta · 10 december 2008 op 12:50
Je hebt een mooie vorm gebruikt om dit heel realistisch neer te zetten.
WritersBlocq · 10 december 2008 op 13:08
Onwijs goede column. De 1e alinea is 1 van de beste die ik ooit gelezen heb.
Groetje Pauline.
fijnedagnog · 10 december 2008 op 14:49
Goed beschreven Frank, de spanningen rondom deze politieke brandhaard. De hele wereld heeft er belangen dus is er volop aandacht. Diezelfde aandacht is er helaas niet voor Congo, waar dagelijks baby’s, meisjes en vrouwen worden verkracht. Waar ledematen worden afgerukt en mensen bewust lijdend worden achtergelaten. Duizenden doden per dag en 100.000 mensen op de vlucht. Politieke leiders kijken de andere kant uit. Hier valt niets voor ze te winnen.
Mien · 10 december 2008 op 16:15
Het gevoel statistieken lijdt vaak tot bewustwording.
Met getallen en woorden lijkt de wereld soms een beetje beter te behappen.
Alleen, verontwaardiging, boosheid en vele andere gevoelens zijn niet of nauwelijks in getallen vast te leggen.
Maar in jouw bewoordingen kom je akelig dichtbij Frank.
Chapeau!
Mien
pally · 10 december 2008 op 17:04
Door de dode mensen tot voorstelbare proporties te brengen, komt alles pijnlijk dichtbij. Dat heb je knap voor elkaar gekregen, Frank.
Groot maken door te verkleinen. Klasse! :wave:
groet van Pally
Anne · 10 december 2008 op 22:08
Erg goed geschreven. Functioneel cynisme, zonder iets werkelijk te veroordelen. Pure observatie. Met heel veel genoegen gelezen.
KawaSutra · 11 december 2008 op 00:18
Zelfs na hun dood worden de slachtoffers nog ingezet voor politiek gewin en tegelijkertijd vergeten. Knap neergezet Frank.