Voor een kind is de lucht altijd hemelsblauw. Een leeg doek waarop met witte waskrijt wollige tekeningen elk uur voorbijzweven. Het bos is een woud waar wondere wezens wonen en elk plantje magische toverkrachten bezit. Een autorit is geen saaie zit maar wereldreis.
Koeien en kippen en knorrevarkens zijn knuffelbeesten. Honger heb je na een middag buitenspelen. En dokter worden is het allerbeste want dan kun je altijd mensen helpen met beter worden. Voor een volwassene is de lucht gewoon de lucht, blauw doordat licht afgebroken wordt op onze dampkring. Wolken zijn neveldampen, wit of grijs al nagelang het vochtgehalte.
Een bos is een verzameling van zo’n 10 boomsoorten, in de achtertuin van een stad. Autorijden is een ramp, om over parkeren maar te zwijgen.
Die verdomde bioindustrie ook. Eerst de Gekke Koeienziekte, en de Varkenspest; Nu dit weer.
Vanavond maar geen vlees, omkomen van de honger komen we toch niet.
Zorgkosten rijzen de pan uit, pure afzetterij.
Voor mijn oma is de lucht altijd hemelsblauw. Een leeg doek waarop met witte waskrijt wollige tekeningen elk uur voorbijzweven. Het bos is een woud waar wondere wezens wonen en elk plantje magische toverkrachten bezit. Een autorit is geen saaie zit maar wereldreis.
Koeien en kippen en knorrevarkens zijn knuffelbeesten. Honger heb je na een eindje om. En morgen vertelt de dokter me of ik nog gestraald kan worden ofzo.
Beroepsdeformatie.
5 reacties
Dees · 8 februari 2006 op 11:23
Een terugrollend geheugenpatroon heeft misschien ook voordelen.
Het leukste aan dit stukje vind ik de wisselingen tussen allitererende kinderbeelden /omabeelden en de killere beelden van de ‘nuchtere’ volwassene, waarin harder klinkende woorden de boventoon voeren.
Het stukje van de zorg en de straling (bestraling?) komt voor net ietsje minder uit de verf en ik vraag me af hoe…
Ik ben benieuwd naar je volgende stukje 🙂
wendy77 · 8 februari 2006 op 11:42
Ben het volledig met Dees eens!
Dat laatste stukje wat niet helemaal uit de verf komt, komt denk ik omdat je van ‘mijn oma’ over gaat in ‘en morgen vertelt de dokter ME….’
Gaat het nu over jezelf of over je oma?
Mosje · 8 februari 2006 op 12:47
Inderdaad een prettig lezende afwisseling.
Hoewel ik er direct bij moet zeggen dat ik geen kind meer ben, noch een oudevandage, maar dat ik soms toch prachtige beelden zie in wolkenpartijen. En over een bos kan ik ook nog altijd fantaseren.
De titel begrijp ik niet helemaal.
Li · 8 februari 2006 op 21:04
Sluit me bij de vorige reacties aan.
Vervorming van het beroep dokter? De realiteit?
Li
KawaSutra · 9 februari 2006 op 23:33
[quote]…omkomen van de honger komen we toch niet.[/quote]
Er zitten wel wat foutjes in maar de tegenstelling vond ik boeiend beschreven. De laatste zin begrijp ik ook niet.
Misschien even wat meer aandacht besteden aan boodschap en uitwerking.