Via een onopvallend nieuwsartikeltje kwamen we te weten dat opnieuw honderden vluchtelingen zijn verdronken nadat de boot waarmee zij vanuit Libië in Italië probeerden te komen, was gekapseisd. Onder de slachtoffers waren voornamelijk veel jonge mensen. Naar verluid schijnt zo’n boottocht geen plezierige bedoeling te zijn met als eindbestemming een of ander exotisch vakantieoord. Geen cocktails, geen luxe suites, geen sauna’s, geen all-inclusive buffet. Meer een verrot overvol bootje met dicht op elkaar geplakte, halfnaakte lichamen. Iedere ziel op dat bootje heeft de hoop op een betere toekomst. In mijn gedachten zie ik die mensen voor me, met glanzende ogen recht vooruit starend naar een glimp van het beloofde land. Ik weet niet welke prijs deze mensen betaald hebben voor deze bizarre tocht, maar het lijkt me zo mensonterend, dat ik het ook niet wil weten. Zouden de mensen op zo’n boot tijdens de reis veel met elkaar praten en fantaseren over wat ze aan het einde van hun reis aantreffen? Zouden ze fantaseren over al het eten, het geld, de vrijheid en de veiligheid die wij in Europa genieten? Zou er een vrolijke stemming hangen ondanks de drukte en het gebrek aan privacy, hygiëne en levensmiddelen?

Diezelfde ogen hebben de contouren van het Europese continent nooit mogen aanschouwen. De laatste minuten van hun leven hebben ze hoogstwaarschijnlijk gevochten tot de dood, in blinde paniek zoekend naar het lichaam van een medemens om zelf drijvend te blijven. Jaarlijks gaan 3500 zielen op die manier verloren, wa arvan wij de namen nooit zullen weten. Op reis naar hun geluk, maar gezonken richting de bodem van de zee en daarmee voorgoed verdwenen uit onze geschiedenis, alsof ze nooit hebben bestaan. Het klinkt hard, maar ergens is het troostend dat ze nooit aangekomen zijn. In de veronderstelling dat ze hier met open armen ontvangen zouden worden zijn ze ten onder gegaan. En ieder met iets waardevols en met iets wat ze misschien nooit eerder gevoeld hebben, hoop. Ze zullen nooit te weten komen dat hun tragische dood in het beloofde land door veel volgevreten Europeanen op een laconieke manier werd ontvangen:

– ”Weg ermee”, ”opgeruimd staat netjes”, ”we sturen ze wel 400 nieuwe”, ”goed nieuws”, ”nu de rest nog”, ”uitgeroeid”, ”dood moeten ze allemaal”, ”dit is het begin van een betere wereld”.

Wij voelen ons in zekere zin ook achtergesteld, zij het van een geheel ander kaliber. Openlijk spreken we ons uit tegen het onrecht dat ons aangaat. Wij vechten dat hier uit met Vrouwe Justitia, die ons allemaal netjes bijstaat met haar blinddoek, zwaard, en weegschaal, want dat recht hebben we. Als het even kan, gaan we zelfs tot het uiterste om in bezit te komen van dingen die ver boven de werkelijke basisbehoeften van een mens liggen. We willen steeds meer, omdat we van mening zijn recht te hebben op meer. We hebben recht op schoon drinkwater, onderwijs, zorg, woning, inkomen, vrijheid, veiligheid, enzovoorts. We genieten al zolang van alle rechten die ons verzekeren van een stabiel leven, dat we ze niet meer dan doodnormaal zijn gaan vinden en klagen over wat we niet hebben het enige is wat resteert. En uitgerekend wij hebben het lef om die mensen te kwalificeren als ‘gelukzoekers’ alsof het een kwalijke zaak is. Hoe blind moet je dan zelf zijn? Met zoveel rechten verandert armoede slechts in een perspectief en zien we niet in, dat we onszelf een blinddoek hebben omgedaan waardoor de werkelijke waarde van leven totaal aan ons voorbij gaat. Uiteindelijk maken we daarmee allemaal onbewust deel uit van een gigantische ratrace.

Als je er op die manier over nadenkt, is het leven eigenlijk een groot spel waarin alles draait om winnen of verliezen. En niemand wil verliezen. Allemaal lopen we het risico om op een dag alles weer kwijt te raken waardoor we terugvallen op onze basisbehoeften. Ook de vluchtelingen op dat bootje deden mee aan dat spel, maar zij vochten in eerste instantie voor de prijzen die wij als een soort noodbuffer achter ons hebben laten liggen en allang niet meer echt kunnen waarderen. Pas wanneer wij merken dat andere mensen gebruik beginnen te maken van ons noodbuffer beseffen we dat het geluk om hier te mogen wonen ons eigenlijk aan is komen waaien en beginnen we hopelijk weer in te zien dat dat een bijzonder groot voorrecht is.

Categorieën: Actualiteiten

9 reacties

Mien · 18 april 2015 op 14:54

Gisteren schoot ik bijna vol bij het journaal. Zoveel onrecht, zoveel onmacht. Het is bijna niet meer te behappen. Je tekent het hier nog eens haarfijn op. Misschien met iets te veel ‘we’. Het schrijven vanuit ‘ik’ had de beschouwing en boodschap nog intiemer gemaakt. Dan komt het nog meer dichtbij. Misschien te dicht bij. Goede column. Welkom bij ColumnX. Heftige binnenkomer.

Esther Suzanna · 18 april 2015 op 18:04

Enerzijds een eerlijke beschouwing van een vreselijk maatschappelijk drama, anderzijds is het geen vergelijken met het schrijnend onrecht wat inmiddels in Europa plaatsvindt. Het lot van deze mensen die hun huizen en geliefden achterlieten staat in geen verhouding tot…
maar toch is het appels met peren vergelijken in mijn visie.

Ik vind het heel goed geschreven en het klinkt alsof het uit je tenen komt.

Het vergelijken met onze maatschappij gaat er helaas bij mij niet meer in.
Er is hier veel ellende en die zogenaamde Vrouwe Justitia is in Nederland iig inmiddels goed verknipt…

Wél een mooi stuk. :-))

Ferrara · 18 april 2015 op 19:56

Hoe erg moet het zijn dat vluchtelingen elkaar omwille van geloof op zee afmaken. Mijn verstand valt volkomen stil en mijn gevoel huilt als ik de krant opsla en naar het journaal kijk.
Indrukwekkend debuut.
Succes hier.

troubadour · 18 april 2015 op 21:09

Er zijn zoveel manieren om erover na te denken. Soms zaten er twintig muizennestjes tussen de balen bloem op de zaak en ik hielp ze vertrappen. Om daarna de witte muisjes te strelen van mijn kinderen in het kooitje thuis. Goede column! Welkom hier.

Sagita · 19 april 2015 op 00:55

Welkom hier . Een goed geschreven verhaal, alleen vind ik het wat eenzijdig. Zo ben ik het met je eens dat het een verschrikkelijk drama is. Ik heb ook veel begrip voor de mensen die uit oorlogsgebieden wegvluchten voor het geweld . Ik vind ook dat onze regering alles moet doen om vrouwen en kinderen daar weg te krijgen.
Ik heb meer moeite met (jonge) mensen die geholpen door de hele familie hun geboortestreek verlaten om het hier in Europa te gaan maken. Welke dromen jagen ze na? Materialisme? En eenmaal hier in de ellende terechtgekomen liegen ze naar huis over hun toestand. Het zou te veel gezichtsverlies betekenen. Dus laten ze zich fotograferen leunend tegen een willekeurige auto en sturen deze naar huis. Kijk maar hoe goed het met me gaat. Met gevolg dat jongere broertjes, neefjes, vrienden ook naar Europa willen komen. Ze gewoon de dood ingelokt worden en deze waarheid niet aan het licht komt. Dit is ook een kant van het verhaal. En zoals Troub schrijft: er zijn veel kanten.
De zgn rechten die wij hebben, daar is ook voor geknokt en geleden. Die zijn echt niet zomaar op onze bordjes geserveerd. En ja het kan zomaar afgelopen zijn en dan zal ik blij zijn met een stukje grond waarop ik nog wat groente kan verbouwen.
groet Sa

KingArthur · 19 april 2015 op 06:24

Okay verwoord toch (in kritische modus) voor mij is dit niet meer dan een verwoording van een gevoel dat leeft bij de meerderheid. Niks nieuws onder de zon dus en makkelijk scoren. Het valt mij op dat geluk zo vaak wordt gerelateerd aan middelen en bezit terwijl het m.i. een ‘state of mind’ is (zie ook betekenis 2 VanDale). Geluk is overal mogelijk daarvoor hoeft men niet naar welvarende landen te migreren mits men in de juiste mindsetting kan komen.

Meralixe · 19 april 2015 op 09:14

Welkom op column x.
Ik, IK heb zo iets van, krant dicht, TV uit op naar column x weg van die wereld. En dan kom ik bij uw column terecht, zo een beetje het verlengde van wat ik al zo veel gelezen en gehoord heb.
Maar dan toch, mede door de reacties van anderen is het in zijn totaliteit een goed stuk leesvoer geworden.
Nee hoor, van mij krijg je geen commentaar op het inhoudelijke maar toch even dit: Tot op een zekere hoogte, gelukkig ben ik hier in het rijke Westen geboren. Van hier uit oordelend nadenken is wel zeer gemakkelijk. 🙂

D's · 19 april 2015 op 13:53

Mooi geschreven. En tegenwoordig niet meer ‘wat de meeste mensen denken’. Grenzen zijn een wonderlijk iets. Net als geboorterechten.

Verder, ich bin ein Gelukzoeker. En met mij velen. Sommigen hebben er alleen reëlere uitzichten op dan anderen, maar de wil om je eigen omstandigheden te optimaliseren kun je toch niemand kwalijk nemen?

Daarom ben ik niet zo gecharmeerd van bewoordingen als ‘volgevreten Europeanen’. Ook Europeanen leven met wat ze toebedeeld krijgen en roeien met de riemen die ze hebben. Ik geloof uiteindelijk niet zo in wij / zij en echte verschillen. Ik ben fan van Marvin Harris, die alle cultuurverschillen heeft kunnen terugbrengen tot geografische omstandigheden. Uiteindelijk bloeden we allemaal als we ons snijden, hebben we eten nodig om gevoed te worden en komt er poep en plas uit bij de afvalstoffenverwerking.

Uiteindelijk denk ik daarom dat de gehele mensheid veel beter af zou zijn als alle grenzen geopend zouden worden. Maar dat moment ga ik niet meer meemaken. Misschien mijn eventuele kleinkinderen. Ik hoop het.

Frans · 20 april 2015 op 08:12

Gisteren stonden de praatprogramma´s op de Duitse tv in het teken van de laatste ramp. De een vindt dat we vluchtelingen meer kans moeten geven om asiel aan te vragen zodat ze de gevaarlijke oversteek niet hoeven te wagen. De ander wil de grenzen dicht gooien omdat ze dan niet in de bootjes zullen stappen omdat ze weten dat ze toch worden teruggestuurd. Er was een vluchteling, die samen met partner en 2 kinderen de oversteek had gemaakt. Ze was de smokkelaars dankbaar zei ze. Er was een Duitser die eerst om een minuut stilte vroeg en vervolgens verklaarde gewoon te gaan redden zolang er geen oplossing is. En Nederlanders? Nederlanders noemen bootvluchtelingen dobbernegers.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder