Bij de psychiater

Er is maar één dag in het jaar dat ik steevast om zes uur ’s morgens wakker schiet. Net alsof ik enkele liters espresso achter de kiezen had. Mijn wekker zette ik ruim op tijd af. Ma was ook tijdig wakker. Dat ontnam me de sisyfusarbeid om haar wakker te krijgen. We dronken koffie om de toch al gespannen zenuwen tot het punt van barsten te brengen. Ik had waarschijnlijk meer adrenaline in mijn bloed dan een olifant die schrok van een muis.

Je zal je afvragen waarom moet zijn moeder steeds mee.

Het antwoord is drievoudig:

Primo, ze stabiliseert mijn hallucinaties die ik door de stress om op de baan te gaan steeds krijg. Ze is mijn geestelijke anker.

Secundo, ze treedt op als neutralel getuige als mijn psychiater haar iets vraagt over hoe ik me gedragen had die maand.

Tertio, als die vervloekte ticket automaat weigert de acht klevertjes te produceren waar de psychiater er twee gebruikt en de andere zes steevast in de prullenbak keilt, kan zei in rij gaan wachten. Ik ga ondertussen in de wachtzaal van de dokter plaats nemen, zij komt me achterna en zo zijn we altijd op tijd.

Deze trip naar daar begon al goed. Spijbelende rokers met kap over hun muts. Diegene die die potsierlijke modetrend in hang heeft gezet mag levenslang geïnterneerd worden in een oord waar de meest gestoorde mensen resideren. Ik had de keuze tussen fight or flight, ik koos het laatste. Ik rende daarbij bijna onder een auto, ik noem het urban street walking. Als snelwandelen ooit een Olympische discipline wordt dan haal ik gegarandeerd het goud binnen. Ondertussen passeerden we aan het VTI, tweederangs onderwijs, een exodus aan leerlingen. Zouden ze het  gebouw eindelijk opblazen? Ik repte me weg van de meute enkel om bij het over te steken nog een groep spijbelaars tegen te komen aan een gesloten kroeg, een tienermeid sprong in de rug van een slungel, het stonk er naar wiet. Op haar T-shirt stond “I love seks”. Vroeger wachtten ze tenminste tot het café open was om te gaan spijbelen. Ik flitste de bocht om me zware bedenkingen makend over het toekomstige intellectueel gehalte van de jeugd die de fakkel van de arbeid moest overnemen. Mijn hartslag begon het ritme van een dreunende hardcore hit aan te nemen.

Oké, we waren binnen tien minuten op onze bestemming, dat stelde me gerust. En de ticketautomaat werkte. Ik hoorde mensen achter mij lopen, pratend over dingen die me ontgingen. Ik hoopte dat ze met ons de lift niet zouden delen. (ja, zo asociaal ben ik)

Blijkbaar waren ze compleet de weg kwijt. De rare pijltjes waar je kon op drukken naast de lift hielpen niet echt. Welke lift gaat bijvoorbeeld horizontaal naar links?

Ik melde me aan bij het secretariaat, de vrouw had genoeg aan een half woord. Tja, ik ga er al tien jaar.

Een koppel ging de consultatieplaats van mijn psychiater binnen. Je ziet ik ben geen uitzondering op die regel, met twee sta je sterk. Een vrouw naast ons bleef prevelend haar papier omkeren, ze leek er echt niet aan uit te kunnen. Ik had medelijden met haar.

De televisie en radio speelden nog steeds door elkaar, een gezond mens zou er gestoord van worden.

Binnen ging het goed vooruit. Tegretol werd afgeschaft omdat het me depri maakte, de lage waardes aan lamatocinen of dergelijke werd met een hogere dosis Lambipol (stemmingsstabilisator, en vergeef me als het te technisch wordt) opgekrikt. Hij schreef me eens geen bloedproef voor, wat een verademing. We wilden dat hij nagenoeg alle medicijnen voorschreef, ma betaalde gepast en dat was het. Ik woog 83, het diëten leek niet aan te slaan. Maar we geven niet op. Dan nam hij mijn hartslag en pols en keek naar mijn bevende handen. Daar deed hij zoals gewoonlijk niets mee. Tja, dat beven zat in de familie.

Thuis kroop ik achter de computer en typte dit, af en toe mijn notaboekje raadplegend dat in een geschrift geschreven was dat het onleesbare doktersschrift overtrof. Hier had je een Rosetta steen voor nodig.

En dat was dat.