Bij de tandarts

Pijn, een onheilspellend signaal door een rotte kies verstuurd. Ik zuchtte, terug naar de slachtbank. Ik maakte een afspraak met de tandenbeul. Ik kon volgende week maandag al. De week vloog voorbij, behalve de dag voor het vreselijke visite, dan kon ik de slaap niet vatten. Bovendien deed die kleretand zo’n pijn dat ik amper kon denken.

Ik nam als een wrak plaats in zijn wachtkamer. Daar hingen allemaal foto’s met gruwelijk bloederige rotte tanden met een poster erboven waarop stond:’ poest eer ge begint.’

Met wat ik dan wel zou moeten beginnen was me een totaal onduidelijk. Hij had beter een paar pin-ups omhoog gehangen. Om het moreel op te krikken.

Grijnzend smeet hij de deur open.

‘Michaël,, kom maar.’

Ik moest plaats nemen in zijn mooie tandartsstoel. Hij liet me zakken en deed de mistlampen die op een oncomfortabele afstand van mijn ogen hingen te stralen. Hij zag dat ik daardoor een traan wegpinkte.

‘Je moet geen schrik hebben, voor mij is dat routine,’ stelde de dokter me gerust.

‘Voor mij niet, dokter.’

Hij nam een spiegeltje en bewonderde al mijn bijters.

‘Ik zie het al, een gaatje, we gaan niet verdoven.’

‘Bent u zeker?’

‘Ten stelligste, u hebt daar wel nog een zenuw zitten maar daar kom ik met mijn boor niet in de buurt en anders roept u maar,’ grijnsde hij. Hij stak een zuiger in mijn mond die zich meteen op mijn linkerwang vastzette en in plaats van er speeksel weg te zuigen gans mijn mond ermee liet vollopen.

Dan zei hij:’ zo weid mogelijk open houden, dat ik je geen piercing met mijn boor zet.’

Waw, een nieuwe Youp van ’t Hek was geboren.

Er vlogen brokken tand in het rond. Ik begon iets te voelen, ik kneep van de stress in die stoel die daar wijselijk tegen bestand was. De tandarts had er over gezeurd hoeveel apparaten hij amper gebruikte en daar jaren afschrijvingen moest doen, die stoel hoorde daarbij. Hij zou beter eens leren foto’s te nemen in plaats van met een bedampt spiegeltje vol speeksel te orakelen wat er aan de tand was. (flauwe woordspeling).

Uiteindelijk draaide hij een soort spanvijs in mijn mond en begon hij een vulling te steken. Zijn telefoon hing, hij stak met dat scherpe stokje in mijn lip. Ik onderdrukte een grom van pijn.

‘Even geduld, dat moet ik even beantwoorden.’

Na een half uur had hij de vrouw eindelijk overtuigd dat hij zelfs voor de koningin geen afspraak vroeger dan binnen een week kon maken. Uiteindelijk kwam hij terug, hardde mijn vulling met een soort laserlicht en gaf me een bekertje water en een zuiger om in te spuwen. Ik had wat bloed in mijn speeksel zitten.

‘Tot volgende week, ik heb nog een gaatje gevonden.’ zei hij ‘kan je vrijdag weer op dit uur?’

Ik liet moedeloos mijn hoofd zakken en vervloekte al die lekkere snoep die uitnodigend in de keukenkasten lag en mijn onwil om tweemaal daags mijn tanden te poetsen.

Boontje komt om zijn loontje.