Binnenpretje

Het leven is geen pretje, maar zo-even had ik er eentje binnen. Ik zag een jongetje met de naam Neder Landje, gekleed in korte broek en met een rugzakje. Op de trappen van het hoofdkwartier van de VN in New York. Onderweg naar Kofi Annan om hem persoonlijk het goede nieuws te vertellen.
Wij gaan naar Afghanistan.
Een verslaggever wist het kereltje nog even staande te houden. “Mijnheer Landje, uw eerste reactie graag.”
“Wij spreken weer een woordje mee op het internationale strijdtoneel.”
“Eén woordje maar?”
“Ja, maar wel een belangrijk woordje.”
“De hele operatie kost 340 miljoen euro, en ongetwijfeld vallen er doden en gewonden. Is dat niet een hoge prijs voor het meespreken van een woordje?”
“Weet u, bij een negatief besluit zouden wij weer bestempeld zijn als de beste stuurman die aan wal staat, maar nu kunnen wij een woordje wisselen.”
“Welk woordje gaat u wisselen?”
“Shit.”
“Shit. Is dat het? Shit?”
“Ja, de toestand in de wereld kan het best omschreven worden als shit.”
“Gaan we daar al die moeite voor doen? Zodat u hier shit kunt zeggen?”
“Nou, het is anders wel een shit waarmee wij een steentje bijdragen aan vrede en veiligheid.”
“Denkt u nou werkelijk dat bijvoorbeeld talibanstrijders zich iets van shit zullen aantrekken?”
“Ik zal het met kracht uitspreken hoor. Met geur en met kleur. En met alle uitdrukkingsvaardigheid die ik in mij heb. Maar als u het niet erg vindt dan ga ik naar binnen, want ik voel nu enige aandrang.”

Een jongetje in korte broek en met een rugzakje dat even op het podium klimt om poep te roepen.
Mijn binnenpretje.
Ik weet ook wel dat Afghanistan mij zou moeten vervullen met buitenzorg, maar ja, ik moest even glimlachen bij het beeld van een nederlandje dat nog niet groot genoeg is om met twee woorden te spreken.