Boem

Twee keer zo hard rijden als is toegestaan en bovendien straalbezopen. Bijna onvermijdelijk knal je dan tegen een boom en laat je het leven. Duizenden mensen zijn er vervolgens bij je uitvaart. De televisie zendt de urenlange rouwplechtigheid rechtstreeks uit. Lokale muziek en folklore omlijsten het geheel. Het plein waar de plechtigheid plaatsvindt is afgezet voor het autoverkeer en de spoorwegen zetten extra treinen in. De dode had zoals gezegd twee keer zo hard gereden als was toegestaan en was bovendien straalbezopen geweest. Geen woord daarover. De verdiensten van de dode wegen zwaarder. Zwaarder dan zoveel onverantwoordelijkheid. Het is het privilege van de held.
Het zal de dode goed gedaan hebben dat er zoveel mensen waren. Het zal hem goed gedaan hebben dat de mensen die er waren zich allemaal ordelijk gedroegen. Er waren sprekers. Prominente sprekers. Zij spraken vanaf een verhoging, duidelijk zichtbaar en duidelijk hoorbaar. De opstelling was bekend. Er liep een pad van achter uit de menigte recht richting de verhoging. Een kaarsrecht pad. Aan weerszijden van dat pad zaten de mensen. Keurig geordend. Honderden op een rij. Keurig geordend, zoals zij ruim 65 jaar geleden ook vaak keurig geordend de sprekers aanhoorden. Hij, de dode sprak vaak over die tijd. Over de helden, zijn helden die vol overtuiging vochten voor een ideaal. Het ideaal van het nationaal socialisme; het ideaal van het onderscheid; het ideaal van het superieur versus inferieur.
Jörg Haider is dood. Karinthië is in diepe rouw. Met zijn dood zijn de ideeën uiteraard niet verdwenen. Die leven, die woekeren voort. Op allerlei manieren, in allerlei vormen en niet alleen in Karinthië.
Slechts het idee van beschaving heeft geleerd dat die ideeën niet al te expliciet meer worden verkondigd.
Iedere beoogde zwarte president of beoogd burgermeester met twee paspoorten weet echter wel beter.

Frank
18 oktober 2008

NB.
De wintersport is geboekt.