Carpe diem…..

Nou, vandaag liever niet. Wat een verschrikkelijke manier om de dag te starten. Na gewekt te zijn door licht sikkeneurige tonen van de jongste die langer de toon van papaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aan kan houden dan Pavarotti, opgevolgd door zijn iets oudere broer de papapapapapapapapa luidkeels ten gehore brengt.

Met zijn drieën naar beneden, kind onder de arm want die kan op zijn manier nog even niet lopen, al zigzaggend over de trap omdat de “spreekbeurt” van Quinn daar “tijdelijk” is neergelegd, boeken van het formaat bijzettafeltje en diverse velletjes papier.

Na deze tocht der tochten te hebben afgelegd werd ik vrolijk verwelkomd door de twee oudsten die blijkbaar al langere tijd beneden zijn en illegaal schietspelletjes zitten te spelen achter de computer en constant  “kill kill kill” roepen en elkaar verwensingen toespelen waar zelfs Gordon Ramsey nog wat van kan leren.

De hond ligt nog languit op de bank, wat niet mag, maar gedoogd wordt vanwege zijn ouderdom. Vlaagsgewijs stoot hij zachte vluchtige dampen uit waar de honden geen brood van lusten. Nader onderzoek geeft aan dat hij in ieder geval vannacht wel heeft geprobeerd de door hem gisteren verorberde milky ways inclusief verpakking, uit zijn lichaam te krijgen. Zelfs na het opruimen van de troep blijft het mij onduidelijk langs welke kant de snoepwikkels zijn lichaam hebben verlaten.

Vervolgens op naar de keuken om boterhammetjes voor de kids te smeren. Daar heeft een kat uitgebreid zitten tuffen in de kattenbak, prima, in de tuin van de buren is beter, maar toch. Echter deze is zo aan het graven geweest dat als Fred Flinstone zoveel gas had gegeven in zijn trapauto hij zeker door de geluidsbarrière was gegaan. Zucht…..stofzuiger.

Eindelijk zonder vieze voeten het brood bereikt, gesmeerd en uitgedeeld. Hier zitten verschillende stadia van drama is. De een wilde toch geen chocopasta maar jam, de andere spikkelworst, die dit luidkeels stug volhoudt terwijl ik toch duidelijk te kennen heb gegeven dat die echt op is, waarna de hele koelkast wordt afgespeurd door een eigenwijze peuterpuber of het er echt niet is.

Doek over de toeter, tandjes poetsen, tassen pakken, kleding aan. Elke ochtend blijkt weer dat met name Quinn minimaal één maat groeit per nacht, weer naar boven ander shirt pakken.

De grote ik ben………kwijt fase is dan aangebroken . Hier kan staan: schoenen, tassen, jassen, sjaals, handschoenen, oren, huiswerk, fruit, hersenhelften, sokken, broertjes of wat dan ook. Even een voorstelling, dit alles gaat gepaard met een hels kabaal van minimaal één kind dat aan het janken is om het een of ander en een vader die probeert uit alle macht op Louis van Gaal wijze zijn kinderen de deur uit te coachen.

Alles verzameld, neuzen geteld en op naar school.