Carrièrebeurs

Het was zo ver. Mijn eerste carrièrebeurs. Opgetogen richting RAI. Ik zou daar een vriendin ontmoeten. Ik zou niet alleen daar willen zijn. Enthousiaste blikken volgden mij en ik hun op mijn beurt. Maar wat of wie wacht op mij? Dat was de vraag. Allemaal fraaie profilerende stands. Een investering wellicht om de beste kandidaten binnen te kunnen halen. Met een hartverwarmende glimlach wordt er vriendelijk gegroet. Dat neemt zeker de spanning af. Nou ja. Tot op het moment dat je iets wilt vragen.

Maar wat zou ik moeten vragen? Alle informatie staan al op hun website of in advertenties of die geven ze wel op hun kantoorpresentaties. Daar sta ik dan. Mag ik een folder van u? Ga uw gang. Maar hebt u een specifieke vraag, vraagt een vriendelijke heer. Ik lach stiekem toe. Hebt u een plek voor mij? Er wordt om gelachen. Daar gaat het juist om. Hier kom ik juist voor.

Een standaard antwoord volgt. Stuur je sollicitatiebrief met je motivatie en een CV en dan weet je het wel. Zou het mij niet de moeite hebben bespaard om gelijk een eerlijk antwoord te geven? Bijvoorbeeld zoiets als: “nee, op dit moment hebben wij een vacature stop, maar wij doen mee aan de beurs omdat wij anders negatief worden beoordeeld. Niet goed voor het imago”.

Ik signaleer interpretatieproblemen. Nee, hebben wij dat gezegd? Dat zal je vast wel verkeerd hebben begrepen. Natuurlijk zijn wij altijd op zoek naar nieuwe getalenteerde mensen. Als jij niet doorheen bent gekomen, ja, dan is het misschien omdat je niet aan onze gewenste profiel past. Ik zou dan opnieuw bij het begin staan. Daar ga ik weer, op naar de volgende.

Zou ik deze keer gaan liegen, nee want al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. Ik ben wie ik ben. Het zal mij iets meer tijd kosten, maar ik kom er zeker wel aan de bak.

Ahá. Daar is ze. Mijn vriendin. Samen lopen we stand voor stand voorbij. Observerend naar de mensen. Wij vroegen ons steeds af:”Zou zij wel geschikt zijn om samen met ons te kunnen werken?”.