Dabort

De gesprekken die kinderen onderling voeren, lijken met de dag vreemder te worden. Neem mijn dochter. Met haar acht jaar geeft ze aan geen enkel probleem te hebben met het afbreken van een zwangerschap. Terwijl ze het woord abortus nog niet eens kent, brengt ze het al wel regelmatig in praktijk. Een medische ingreep? Ben je gek, gewoon met een satéprikker. Het draait allemaal om de sekse. De een wil graag een jongetje, de ander een meisje. Er is maar een enkeling die geen voorkeur heeft en beide leuk vindt. Daarnaast hebben we de kwestie van de naam. Die wordt, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, al voor de geboorte bepaald – en zo kan het gebeuren dat een meisje Henk heet en een jongetje Charlotte. Een satéprikker biedt dan uitkomst.

Soms vele malen per dag wordt een virtueel leven beëindigd. Via een reset of een abort. Na een felle pieptoon begint het kleine apparaat dan opnieuw en is het na het ingeven van de naam opnieuw afwachten wat het wordt. De nieuwste generatie virtuele huisdieren heeft infrarood. Zoek een vriendje met hetzelfde speelgoed en de diertjes kunnen elkaar een knuffel geven, vechten, verliefd worden en trouwen. Jawel, ze kunnen zelfs kleintjes krijgen – en dus wil elk kind er twee hebben, dan heb je alles in eigen hand. Wat weer voor nieuwe problemen zorgt. Want neem je er een tweede poes bij, of wordt het een dino.

Ik had laatst een heel raar gesprek met een verkoopster. Ik vroeg haar of een dinosaurus en een poes samen kleintjes konden krijgen. Ze keek me vreemd aan, terwijl ik het niet eens zo’n rare vraag vond. Ze antwoordde dat het in het echt niet kon en in een spelletje dus ook niet. Daar was ik het niet mee eens. Ze bestaan namelijk wel, als virtueel huisdier en dus kunnen ze wat mij betreft net zo goed een nieuwe diersoort voortbrengen.

Zo blijkt maar weer dat niet alleen kinderen, maar ook volwassenen rare gesprekken kunnen hebben. Of zich vreemd kunnen gedragen. Zo kreeg Laura een Q20 van Sinterklaas. Je neemt een voorwerp in gedachten, beantwoordt twintig eenvoudige vragen en het apparaatje raadt feilloos wat je in gedachten hebt. Dat ding is goed – en vooral eng. Zo eng, dat we in elkaars oor fluisterden. Omdat Q20 ook dat bleek te horen, schakelden we over op gebaren en toen de paranoia toesloeg – het ding moest gedachten kunnen lezen – vertelden we het elkaar pas na afloop.

Ook Furby is weer te koop. Hij beweegt, zingt, danst, vertelt moppen en kan emoties laten zien. Je vraagt hem wat en hij geeft antwoord. Mijn nekharen vliegen hierbij overeind, want wat te doen als het ding zich in gezinszaken gaat mengen, vervelend gaat doen, de mooiste kamer opeist? Ik zie Stephen King horrorscenario’s als ik er alleen al aan denk!