De blaffende hond

Het is 03:29 uur, ik kan niet slapen, het raam staat open en ik hoor in de verte het geblaf van een hond. Spijtig ken ik niet zoveel van honden dat ik aan zijn geblaf kan horen of het een gewone onschuldige blaf is van een eenzaam hondje dat buiten zit, of dat het geblaf toebehoort aan een hondje dat misschien ergens in een bos zit, vastgemaakt aan een boom , en dat misschien allerhande pijnlijke handelingen moet ondergaan. De gedachte alleen houdt me wakker, ik probeer geconcentreerd te luisteren en het geblaf te ontcijferen. Maar het lukt me niet. Moest ik duidelijk vermoeden dat er iets ernstig is zou ik direct op zoek willen gaan naar deze hond en als ik hem vind dan zou ik het liefst het crapul dat hem pijn doet eigenhandig afknallen. En das nog redelijk mild, ik zou ze liever laten afzien. Kleine sneetjes maken in hun huid en dan daar zout in strooien, ik weet niet of dit pijn genoeg doet, misschien zuur in laten druppelen of bleekwater. Dit soort mensen verdient toch niet beter. Ze zouden strenger moeten optreden tegen dierenmishandeling. Het gebeurt nog teveel en je hoort zo’n gruwelijke dingen soms, ik begrijp dit niet, waarom zou je een dier zoiets willen aandoen. Ik heb momenten dat ik soms mijn facebook niet wil opzetten want ik kom de lelijkste dingen tegen, en die foto’s gaan nooit meer uit mijn geheugen. Verschrikkelijk. Voor mij mogen er serieus strenge straffen staan op deze mishandelingen. En ik kan hier over blijven schrijven, maar dat heeft geen zin, iedereen begrijpt wel wat ik wil zeggen.

Ik ga proberen verder te slapen , gelukkig hoor ik de hond buiten niet meer .