De boekhouder

‘Hé kijk nou eens, wat leuk!’ Tijdens een zomerse wandeling met Pierken richting stad valt mijn oog op een heel klein winkeltje met veel, heel veel tweedehandsboeken in de etalage. Er staan talloze dozen, gevuld met schatten, waarop staat: Vanaf 0,50 ct per stuk. Spekkie naar mijn bekkie, als boekofiel zijnde.

‘Lief, we hebben al zoveel boeken. Waar moeten we er nog meer kwijt?’ Pierken zucht.
‘Nee, niet voor mij! Misschien kunnen we hier wel een paar leuke dichtbundels scoren. Voor jou. Of voor je moeder.’ Mijn lief heeft een voorliefde voor dichters geërfd van zijn moeder. Wel jammer dat zij net een paar dagen ervoor jarig was. Maar missie accomplished. Pierken is om.
‘Vooruit, dan kijken we even.’ Als we de winkeldeur openen staan we bijna direct klem tussen stapels bananendozen en twee klanten. Ik moet even naar buiten lopen om hen uit te laten. Binnen ruikt het naar geschiedenis en romans. Het stof nemen we voor lief.

‘Heeft u ook poëzie?’ Vraagt Pierken aan een meneer die een beetje rommelt tussen de boeken op een stapel. Mijn ogen glijden van links naar rechts en mijn handen kunnen niet kiezen tussen al die ruggen met prachtige titels. O nee, wij kwamen voor gedichten. Ik richt mijn aandacht op de boekenman die ons zonder woorden gebaart mee te lopen. Via diverse gangetjes en kamers, allen voorzien van alleen maar boeken, komen we in een ruimte dat voorheen de woonkamer moet zijn geweest. De grote ramen laten nauwelijks daglicht door. Belemmerd door hoge kasten, gevuld met alweer alleen maar boeken en oude tijdschriften. Wij hebben hier van doen met een heuse fanaticus. Onwillekeurig schakelen mijn gedachten tussen ‘Showroom’ en ‘Man bijt hond’.

‘Deze stellingen bevatten grotendeels gedichtenbundels en andere poëzie. Ik moet nog het een en ander uitzoeken, maar kijkt u rustig rond’. De eigenaar draait zich om en laat ons alleen tussen duizenden boeken. Op de grond, in kasten, in dozen en als wij achter/ voor/ naast ons kijken, zien wij boeken. Alleen maar boeken. In een woonhuis. Geen stoelen, geen keuken (of wel, maar niet zichtbaar), geen schilderijen. Alleen maar boeken. Tweedehands boeken. Boeken die beduimeld zijn, woorden die gegeten zijn door derden. Hoe mooi is dat! Het is mijn natte droom in ieder geval. Ik maan mijn adrenaline tot orde en fluister het toe dat de missie van vandaag poëzie is. Ik weet niets van gedichten, maar zodra ik iets ontdek dat lijkt op, voor mij onbegrijpelijk, antiek spul, laat ik het vol enthousiasme aan Pierken zien.

Na zo’n drie kwartier woordsnuffelen hebben we een buit bij elkaar gesprokkeld. Elf bundels. Als we naar de ingang wandelen ruik ik een penetrante sigarenlucht. Het voelt als thuiskomen. Net zoals de geur van een open haard of pas gemaaid gras. Halverwege de terugweg zit de eigenaar aan een tafel met een bak koffie en een bolknak.
‘U zult wel een vermogen kwijt zijn aan brandverzekering?’ Vraag ik hem.
Hij kijkt mij niet begrijpend aan en vraagt: ‘Nee, hoezo?’
‘Nou, al dat papier is toch redelijk brandgevaarlijk?’ Ik ben toch niet gek.
‘Welnee. Das kul. Vorig jaar is hier nog vuurwerk naar binnen gegooid, maar ik had enkel smeulende kaften. Het fikt niet zo snel, hoor’. Hm, ik ben oprecht blij voor hem.

Als we afrekenen vraag ik hem of hij nog tweedehands boeken aanneemt. In gedachten scan ik onze vier overvolle boekenkasten thuis.
‘Voorlopig niet. Eerst alles ordenen. Dat is nog een hoop werk.’
‘Hoe komt u aan zo’n grote voorraad?’
‘Tja, het begon als een hobby. Ik ben gek op lezen.’
‘Heeft u werkelijk alles gelezen wat hier staat?’
Ik wacht niet op zijn antwoord, struikel en passant over een doos met leesvoer en loop naar buiten. Met een lege portemonnee en een dito hart. Maar met de stille belofte dat ik terugkom.