De gelaarsde schat

Ergens in de nabije toekomst zal er ooit een mama een verhaaltje vertellen aan haar dochtertje, dat als volgt zal luiden:

“Er was eens moeder die werd ontslagen juist nadat de tweede bankencrisis was uitgebroken. De Oekraïne was veroverd door de Russen en Poetin had de gaskraan dichtgedraaid. Ze had nog geen turfbrander. Ze kon haar babytje nauwelijks voeden en minister-president Wilders had juist de noodtoestand uitgeroepen.

De moeder durfde haar kindje niet meer mee te geven met haar ex., die was weggelopen met een langbenige brunette, ‘zeg maar tante Corrie’ had ze tegen het kindje gezegd, dat hevig huilde. Ze was bang dat ex het zou verkopen aan lichtgetinte kooplieden, die de hoogste prijzen vingen van souvenir jagers, die terugkeerden naar hun geboortegrond.  Ze was ten einde raad en ving zelfs eendjes in het park, dat ze ‘Peking’ had gedoopt om tenminste nog iets binnen de uiterste gebruiksdatum te kunnen eten.

Op een dag, in het park zaten alleen nog kraaien, zag ze de laarzen van haar moeder op zolder staan, juist toen ze de vlizotrap wilde slopen om op te stoken. Ze kreeg een idee en poetste de laarzen op tot hoogglans. Haar moeder had dikke kuiten gehad, tussen haar magere kuiten en de laars kon ze meer vingers steken dan waar dan ook. Ze beplakte de binnenkant van de laarzen zorgvuldig met aluminiumfolie, kleedde zich netjes aan en ging op pad”.

‘Mama, waarom doet ze aluminimumfolo in de laarzen?’ vroeg haar dochtertje. “Nou, net als mama wel eens in haar tas doet, als ze gaat winkelen. Je weet wel, dan gaat het alarm niet af”. Tevreden stak de kleine haar duimpje weer in de mond. Furbie liet een scheet. Mama ging verder:

“Bij V&D liep de moeder naar binnen en laadde alles in de laarzen wat ze maar konden bergen. Kettinkjes, oorbellen, horloges met doosje en al, condooms, lipstick. Weldra had ze een goedlopend winkeltje en leverde zelfs op bestelling. Natuurlijk moest de Bijenkorf er ook aan geloven en bere- spannend was het opeens toen de elektrische tandenborstel begon te ratelen in het cafetaria. Gelukkig ratelde iedereen daar. Ze had weer geld om eten te kopen en haar kindje hoefde geen honger te lijden. Ook andere alleenstaande moeders kregen kregen eten van die moeder én ook voor hun kindjes en in het park zag men weer eendjes. Het sprookje kreeg daarom alleen al een hele mooie naam; men noemde het; ‘de gelaarsde schat’.

En nu lekker gaan slapen schat, dikke kus?”:

“‘MMMMWwa'”

‘Mama?’ “Ja schat”

‘ Die mama was jij dat? Hier staan toch ook van die dikke laarzen op zolder, en je zegt altijd dat je voor je hele leven genoeg peking eend hebt gegeten’.