De grote schoonmaak!

“Schat, blijf jij morgen maar lekker bij de tent en maak het daar gezellig en comfortabel, dan doe ik die tenten van de gasten wel eventjes in orde maken.” Verbaasd kijk ik Paul aan. Het lijkt me wel een lekker idee, beetje rommelen bij de tent, beetje internet, beetje schrijven, maar ik weet dat ik dat niet kan maken. “Nee”, is mijn antwoord, “we zijn dit avontuur samen aangegaan en we gaan het ook echt samen doen!” Gewapend met emmers, flessen allesreiniger en doekjes gaan we de volgende dag samen naar de tenten. Beetje klunzig en onhandig lopen we door de eerste tent heen. Er staan vijf bedden, een koelkast, gaststel en een kist. We lopen nog eens om de tent heen. Paul draait zoals gewoonlijk een shaggie, ik bedenk me dat dit toch iets heel anders is dan de woonkamer een grote beurt geven.

Ik kijk nog eens naar Paul en vraag of hij er klaar voor is. “Ja”, is zijn antwoord, “ik doe het slaapgedeelte en als jij dan de ramen en het keukentje doet, dan is het aardig verdeeld.” Zo gezegd, zo gedaan. Ik duik op mijn knieen de kist in en vindt daar bestek, borden, pannen, glazen etc. Hoe ga ik dat neerzetten, wat vinden de gasten handig? Ik haal voor de zekerheid overal nog eens een doekje over en na wat heen en weer geschuif staat alles zoals ik denk dat het makkelijk is. Paul is ondertussen bezig, zwaaiend met een doekje een familie mieren er van te overtuigen dat ze moeten verhuizen.

Voldaan trek ik de koelkast open, om daar nog meer glazen, borden etc. tegen te komen. Weer moet alles uit de kast en weer ruim ik de zooi weer in. Zoooo denk ik, dat staat. Ik begin met het soppen van de koelkast, trek het vriesvak open en kan het niet laten om alle duivels uit de hel te vloeken want ook daar liggen weer glazen, bestek, borden etc. Ik kijk naar Paul en wil even klagen tegen hem en zie tot mijn verbazing dat de familie Mier nog steeds zijn volledige aandacht heeft. Zwaaiend met doekje en afwasborstel is hij nog steeds bezig met de verhuizing van de mieren.

Ik verbijt mijn irritatie en zeg met mijn allerliefste stemmetje of hij al een beetje opschiet in het slaapgedeelte. Het antwoord was zoals ik kon verwachten ietwat onduidelijk, maar wat heel duidelijk was, was dat de Familie Mier niet van plan was om ergens anders hun nestje te gaan bouwen. “Laat die mieren toch, “schat”, ga die slaapcabines maar in orde maken, die mieren blijven toch wel komen” Dit komt er toch wat minder lief uit. Ik lijk tot hem door te dringen en met vernieuwde moed begin ik aan het koffietafeltje. Koffiezetapparaat, dienblad, koffiekan, voorraadbussen, alles staat waar het volgens mij moet staan.

Paul heeft ondertussen de familie Mier gelaten voor wat het is en loopt achter me langs en ik kijk hem verbouwereerd na. Hij draait een shaggie, terwijl hij een rondje op het veld maakt, waar de achttien andere tenten staan. Ik werp een blik in de slaapcabine en zie dat daar zo goed als niets is gebeurd. De irritatie neemt nu de overhand en met een klank in mijn stem waar menig werkgever jaloers op is vraag ik hem vriendelijk doch zeer beslist te doen waarvoor hij daar aanwezig is, namelijk de slaapcabine in orde maken!

Ik hoor hem nog wat mompelen over de familie Mier, maar ik heb niet meer de fut om erop te reageren. Ik zie hem de emmer en de dweil pakken om hem nog geen vijf minuten later weer de tent te zien verlaten iets murmelend over wat te drinken pakken en op zoek te gaan naar de kussens die op de bedden horen te liggen.

Dit is de druppel, ik gooi het doekje waarmee ik het gasstel sta te soppen in de emmer om vervolgens flink van leer te trekken. Boos, vertel ik hem dat het anders moet, dat er door gewerkt moet worden en dat we zo die negentien tenten niet af krijgen.
Verongelijkt kijkt hij me aan en zegt zo mogelijk nog bozer dan dat ik ben, dat hij me niet als baas wil hebben en dat hij ontslag neemt en wel op staande voet!!!

Verbouwereerd zie ik hem op zijn hakken omdraaien, zijn emmer neerkwakken, mij achterlatend op het veldje, waarop nog achttien andere tenten staan te wachten om schoon te worden gemaakt.