Vandaag was mijn dochter van 9, groep 6, later thuis dan gewoonlijk.
Ze belde op mijn werk om mij dat te vertellen. De reden was dat ze een aantal gesprekken moest voeren met de juf en de betrokken kinderen.
Ik stelde de vraag wat er was gebeurd. Het antwoord luidde, vol onbegrip en boosheid: “Jaaah!…..Ik kreeg een kerstkaart van Debbie…en toen we naar huis mochten heb ik de kaart in de prullenbak gegooid….Ik zag er nog een kaart in liggen hoor…!” Een klasgenoot had gezien dat mijn dochter de
kaart in de prullenbak deponeerde en maakte haast dit tegen de gever, Debbie, te zeggen.
“Wat ben jij een ondankbaar kind zeg!” Zei Debbie tegen mijn dochter.
De juf merkte de commotie op en vond dat er een aantal gesprekken over nodig waren.
Dit zijn dè momenten waarin de samenleving weerspiegeld wordt. Dit zijn dè momenten dat jouw kind bij-beschaaft wordt.
De juf had een sussende preek: “Je mag een kerstkaart niet weggooien in het openbáár….maar pas als je thuis bent.”
Dit werd mijn dochter opgedragen zodat ze een volgende keer geen ondankbaar kind meer zal zijn.
Het woord ‘hypocritie’ past hier honderd keer in!
Was het gewoon niet héél eerlijk wat mijn dochter deed?
Zou niet juist de gever geleerd moeten worden dat een kaart geven, waarvoor dan ook, een momentopname is?
Op het moment dat je een kaart krijgt en leest ervaar je een warm gevoel en op het moment dat je de kaart terzijde legt
is dat gevoel over….En helemaal bij een kerstkaart: De vergankelijkheid van inhouds- en betekenisloze wensen!
Want zou het al niet veel warmer en oprechter van de gever zijn geweest om de beste wensen mondeling over te brengen?
Was het niet héél eerlijk van mijn dochter dat, bij het weggooien van de kaart misschien de sociale verhouding met de gever duidelijk werd?
Zou juist de gever niet een gesprek verdienen om te leren omgaan met de pijn van de realiteit?
Want wees eerlijk….De kaarten die je bewaard, los van de verzamelaars, hebben een grote emotionele waarde, voor jou persoonlijk, en verdienen het, voor jou persoonlijk,
om bewaard te worden. Met andere woorden: Mijn dochter wordt óók geleerd dat ze net moet doen alsof elke kaart/gever voor haar
een grote betekenis heeft.
Kortom we houden elkaar voor de gek!
Alleen de prullenbakken, bij het gros van de mensen thuis, weten dè waarheid en bewaren dè grote geheimen.
Want van wie is die andere kaart die op school in de prullenbak ligt….??
Ik zeg: Bravo dochter van mij!
Thuis krijg je van mij een stickertje voor goed gedrag…..die je vervolgens mag weggooien.
11 reacties
Prlwytskovsky · 18 december 2011 op 12:49
En zo wordt het beetje respect dat ‘juf’ probeert bij te brengen ook in de vuilbak gegooid.
Libelle · 18 december 2011 op 13:20
Fatsoensnormen hoeven niet altijd heel diep te zitten. Toch maken ze het leven een stuk prettiger.
Ik zeg zonder probleem mevrouw tegen u, terwijl u uw dochter tegen de juf opzet. Uw kaart stop ik in mijn binnenzak en thuis in het mandje. Hoe voller het mandje, des te beter ik me voel. Mede dankzij u.
Meralixe · 18 december 2011 op 14:14
Welkom op column x.
“Eigen kind schoon kind……..”
Ik durf ook stellen dat uw verhaallijn niet vlekkeloos verloopt.
Eerste alinea; dochter belt.
Tweede alinea dochter belt nog maar de mening van de schrijver krijgt de bovenhand.
Derde alinea geeft de indruk dat de schrijver aanwezig is op de kleine vergadering.
De rest; de schrijver geeft de volle laag, waarschijnlijk totaal achteraf als de dochter haar verhaal op haar manier verteld heeft.
Door te schrijven dat we met zijn allen elkaar voor de gek houden steekt er ook nog een zware beschuldigende vinger in uw schrijven.
Een mening geven is één, de mening veralgemenen is……
Maar, DE DAGEN KOMEN ER AAN,Daarom, :pint:
Marja · 18 december 2011 op 15:52
Hulde voor de juf, die haar kinderen respect bijbrengt. Ik ben het helemaal met haar eens. Je kunt het kinderen niet jong genoeg leren. Respect is geen hypocrisie. Het maakt de wereld een beetje mooier.
Bhakje · 18 december 2011 op 17:08
Ik sluit me aan bij de opmerkingen van de anderen. Jammer dat u het vertrouwen in-, en respect voor oprechtheid heeft verloren. Maar om dat aan uw kinderen door te geven? Oei! 😥
Uw column gooi ik ook niet weg in uw bijzijn. Mocht u mijn reactie al wel weggegooid hebben dan wens ik u vanuit de prullenbak welkom op ColumnX, en een prettige kerst. Een oprechte wens, of u het wilt geloven of niet. :hammer:
arta · 18 december 2011 op 18:26
Ook hier een medestander van de juf…
Als mijn dochter een Kerstkaartje van een klasgenoot rechtstreeks in de vuilnisbak deponeert, zou ik heel boos op haar worden. Iemand vind haar op dat moment de moeite waard om de ‘beste wensen’ te geven en dat wordt in de vuilnisbak gedeponeerd? Nope, dat gaat er bij mij niet in…
Overigens staan er vrij veel taalfoutjes in het stukje, wat maakt dat het niet lekker leest.
sylvia1 · 18 december 2011 op 19:00
De column loopt niet echt lekker, het is het eerste wat ik van je lees dus kan het niet echt vergelijken, maar ik vermoed dat het ook komt omdat er nogal wat emoties (verontwaardiging, boosheid) in schuilen. En dát maakt dat ik het idee heb dat je minder overtuigd bent van je gelijk dan je doet vermoeden. Anders was het met meer afstand en nuchterheid, en waarschijnlijk beter, beschreven.
Dees · 18 december 2011 op 21:14
Er is voor mij een verschil tussen eerlijk zijn en respectloos zijn. Een cadeau, want ook een kerstkaart is een klein cadeau, vind ik, zo direct weggooien is respectloos en nodeloos kwetsend. Ik kan me niet voorstellen dat u uw kind daarin gelijk geeft en zelfs voor prijst. Misschien houdt u zoveel van uw dochter dat zelfs wat krom is, recht wordt door uw bril. Maar ergens moet zo’n actie toch wringen… Hoop ik.
pally · 18 december 2011 op 22:11
Ik heb niks nieuws meer te melden. Ook ik ben van mening, dat, wanneer je iets krijgt, al vind je het foeilelijk en/of mag je de gever niet erg, het respect moet opbrengen om het niet in het bijzijn van de gever weg te gooien. Daarmee gooi je de gever eigenlijk ook een beetje weg. En wie wil dat nou? Een goed uitgangspunt voor gedrag tegenover anderen vind ik: hoe je zelf behandeld wilt worden.
En maak van jouw mening geen wij-mening, dat is onterecht.
En ook ik heb respect voor deze juf, dus.
groet van Pally
Ferrara · 18 december 2011 op 22:45
Wat ik mij afvraag, hoe zou uw dochter het hebben gevonden als haar kaart in de prullenbak was beland. Ik vind dat de juf het goed heeft aangepakt, jammer dat u haar aanpak zo afkeurt het brengt uw dochter mogelijk in verwarring.
DreamOn · 19 december 2011 op 12:02
Met verbijstering heb ik dit verhaal gelezen. Zelf ben ik acht jaar lang juf geweest op een basisschool. En ik kreeg vaak tekeningen of kleine, zelfgemaakte cadeautjes van mijn leerlingen. En natuurlijk zei ik, als ik een mooie tekening kreeg tegen mijn leerling: “Prachtig hoor, ik zal je tekening boven mijn bed hangen!” Natuurljk hing ik die tekening niet letterlijk boven mijn bed, maar mijn dankbaarheid sprak wel uit die woorden. En uiteindelijk verdwenen door het schooljaar heen al die tekeningen in de prullenbak. Dat vertelde ik natuurlijk niet aan mijn leerlingen.
Net wat Dees zegt, uw kind kreeg een cadeautje, en gooide het in de prullenbank. De juf wilde daar -terecht!!!- met uw dochter over praten, dat je zo niet omgaat met cadeautjes, en wat doet u? Dit gedrag belonen.
Hoe denkt u dat het kind, dat heel aardig de moeite heeft genomen om uw kind een kerstkaart te geven, zich heeft gevoeld? Afschuwelijk, dat kan ik u garanderen.
Bah, ik word een beetje naar van dit verhaal. Maar evenzogoed, welkom op columnx.