De magie van sneeuw

Langzaam trekt de lucht dicht en vormt een egaal, grijs vlak. Gespannen wacht ik af. Even later dwarrelen de eerste donsjes speels en levendig voor mijn keukenraam omlaag.
Opgewonden veer ik op en loop van de keuken naar de woonkamer. “Kijk! Het sneeuwt!”, roep ik enthousiast en ik ga in de luie stoel voor het raam zitten. In rap tempo worden de kleine, witte vlokjes groter en zwaarder. “Ow kijk, volgens mij blijft hij liggen” gil ik naar de keuken, als ik zie dat er zich een dun wit laagje vormt op het fietspad dat voor mijn huis ligt. Ja, hij blijft liggen hoor. Want sneeuwen doet het, gelukkig, nog wel ieder jaar, maar dan rijst de vraag óf en, zo ja, hoe lang de sneeuw blijft liggen.

Inmiddels is mijn zoon bij me op schoot gekropen en mijn dochter heeft een plaatsje op de eerste rang gevonden door plaats te nemen in de brede vensterbank. Ik kijk haar vertederd aan en bedenk dat dit waarschijnlijk de eerste keer is dat ze het echt ziet sneeuwen.
Ondertussen is het steeds harder gaan sneeuwen en de wereld wordt langzaam ondergedompeld in een witte donslaag. Ik kroel mijn zoon door zijn haren en beloof hem dat we er straks op uit trekken, de sneeuw in.
Verheugd kruipt hij naast zijn zusje bij het raam en wijst haar opgewonden de vlokjes aan die zich tegen het raam vleien.
Gek hé, het is net of alles gezelliger wordt, even meer glans krijgt door zo’n eenvoudig winters tafereel.

Als ik na het avondeten zoonlief en mezelf wikkel in alle warme winterse kledij die ik in de gauwigheid kan vinden, vroeger zaten mijn wanten vanaf november standaard met een touwtje door mijn mouwen geregen, bekruipt me een gelukzalig en ontspannen gevoel.
Even later kraakt de sneeuw onder onze laarzen. We steken over en maken overal voetsporen, waar nog niemand anders gelopen heeft.
We lopen een landweggetje in en zakken tot onze enkels in de sneeuw. Een prachtig winters landschap ligt voor ons, de koude wind blaast sneeuw in mijn gezicht, maar ik heb het lekker warm in mijn dikke jas. Ik leer mijn zoon alle spelletjes van vroeger en we houden een heus sneeuwballengevecht en ondernemen een poging tot het maken van een sneeuwman.

Een uur later staan we verkleumd in de gang uit te druppen en trekken we een schone, warme pyjama aan. Mijn kleine meid zit in haar slaapzak met papa door het raam naar buiten te kijken en roept verrukt ‘neeuw, neeuw’ .

Ik zet een pannetje met melk op het vuur en als ik 10 minuten later zie hoe zoon en dochter ieder op hun eigen kleine fatboy poef van hun warme chocolademelk slurpen, bekruipt me een heerlijk gevoel van welbehagen. De magie van sneeuw, ineens lijkt alles zo eenvoudig en ongecompliceerd, even lijkt alles net als toen ik zelf nog een klein meisje was en verrukt door de sneeuw stapte….