De olieman

Ik kan niet tegen frictie lezer, er gaat zoveel energie verloren aan wrijving! In heel mijn bestaan staat smeren centraal. In mijn werkplaatsje staan kruipolie, naaimachineolie, siliconenspray, WD-40 en andere, hoogedele vetten en oliën keurig op een plankje bijeen. Iets dat piept, kreunt of tjilpt zult u bij mij niet aantreffen.

De buurvrouw van de buurvrouw rijdt op een oude fiets, zonder kettingkast en met halflege banden. Dat laatste vind ik nog erger. ‘Waarom schrijf je daar dan niet over Troub?’ zou u kunnen opmerken. Dat komt omdat ik daar niet eerder op kwam lezer. De ketting van de fiets lag dus bloot en hij was roodbruin geroest. Als ze naar de Plus fietste hoorde je hem knarsen, het sneed mij door de ziel. De fiets staat gewoon voor haar huis, niet eens op slot, wie zou er ook belangstelling hebben voor zo’n oude fiets? Wie wil het daar nu nog op leren vandaag de dag? OK, het is een goedkoop inkoppertje.

Na een lange tijd van zelfbeheersing kon ik het niet langer houden. Het had niets te maken met het gegeven dat de buurvrouw van de buurvrouw weduwe is. Ik snap ook niet dat ik het hier vermeld. Met mijn olie-fiepertje in de hand liep ik op de fiets af en genoot van het moment dat de ketting gulzig mijn druppeltjes opzoog. Ik draaide het spul even rond en klikklakte nog wat extra olie. Ook de trappers kregen een drupje. De ketting snorde tevreden en anders ik wel, een diepe pijn trok weg uit mijn inwendige. Even later stond haar dochter voor me; “Heeft u die olie op onze tegels gemorst?”

Als een betrapte bebouwde kom plasser, slechts bezig met zijn eigen gerief, werd ik terug de realiteit in gesmakt.  Ik haalde de fiets op, droogde de ketting en pompte nog snel, in de privacy van mijn garage, stiekem de banden op. Daarna poetste ik met scheuten wasbenzine haar tegels schoon. Ik bood mijn excuses aan en beloofde dat het niet meer voor zou komen. ‘Ik hoop het’, zei ze zuur en sloot de voordeur. De onderste scharnier krijste gewoon lezer. Nog diezelfde nacht werd de fiets gestolen.