De Pianistatrail

2-7-2014

De Pianistatrail, zo wordt de wandelroute in de jungle van Panama genoemd, die de vriendinnen Kris Kremers (22) en Lisanne Froon (21) op 1 april dit jaar besluiten te nemen, nadat ze te horen krijgen dat hun geplande vrijwilligerswerk op een crèche aldaar is uitgesteld. A pleasant day hike, volgens de Lonely Planet. Een taxichauffeur rijdt hen even voor half twee naar het begin van de El Pianista. Voordat ze om 13.40 uitstappen vragen ze de chauffeur nog waar de wandelroute precies begint. Ze betalen hem vijf dollar voor de rit. Daarna verdwijnen zij voorgoed.

Het doet me op een bepaalde manier terugdenken aan Thailand: Khao Sok, 2001. Een backpackersvakantie met een kameraad. We maken een jungletocht. Ook een stel Duitsers sluiten aan. In de tropische hitte volgen we de blote voeten van de Thaise gids, die zichzelf Tijgerman noemt, omdat hij een keer een tijger tegenkwam. Klauterend over de glibberige paadjes, rotsen… trekken we door de wildernis. Hier en daar zien we wat hopen olifantenstront op de grond liggen. Cicaden zoemen onafgebroken door het massale groen. Het is zweten geblazen. Als je snel genoeg loopt, gebaart de gids, kunnen de bloedzuigers niet langs je schenen omhoog kruipen. Maar het lukt ze evenwel. Onderweg stuiten we op een brede, snelstromende rivier, door de regenval blijkt die een stuk dieper dan normaal. Hand in hand steken we over. Door de sterke stroming valt het behoorlijk tegen. Een niet al te lange Duitser weet, met zijn camera bengelend boven zijn hoofd, ternauwernood de overkant te bereiken. Dan komen we aan op het verste punt: een grot waar we in zullen afdalen. De gids twijfelt: we hebben er wel voor betaald, maar het water staat hoog en zou ons kunnen insluiten. Zonder de grot te betreden maken we rechtsomkeer. Een paar jaar later doen mijn broers en ik dezelfde grottocht alsnog – tot ons middel moeten door het water waden. En in 2007 neemt een gids (misschien Tijgerman) een gelijksoortige beslissing: een hele groep toeristen verdrinkt in de grot: http://www.nu.nl/algemeen/1272714/toeristen-verdronken-in-thaise-grot-video.html.

Kris Kremers en Lisanne Froon stonden volgens de berichten niet bekend als roekeloos. De Lonely Planet is volgens de lokale gids, Felix Matias, (Volkskrant 28/6) geen geschikte reisgids voor Panama. ‘Het lijkt of ze hier nooit geweest zijn, de informatie klopt niet.’

De meiden stappen om ongeveer om half twee uit de taxi. Het zou dus geen al te lange tocht worden, hooguit een paar uur. Het vrouwelijk geslacht kennende hebben ze al over het avondeten nagedacht. Eerst beklimmen ze een modderig, onduidelijk pad tot een viewpoint. Dat doen, volgens gids Feliciano, veel backpackers. Eenmaal aan de top genieten zij ongetwijfeld even van het uitzicht over het woud. De Pianistatrail kreeg zijn naam, zo gaat het verhaal, door een mythe over een kluizenaar op de berg die continue pianospeelde, maar opeens verdween. Anderen menen dat de naam komt van de fluitende vogels. Onbewust stonden Kris en Lisanne daar voor de beslissing van hun leven: dezelfde weg terug, of aan de andere kant van de berg er weer af? Links of rechts. Wie heeft niet talloze keren voor een dergelijke beslissing gestaan? Het moet een niet al te zwaarwegend besluit zijn geweest, anders waren zij vast teruggegaan. Gids Feliciano gelooft dat ze zijn doorgelopen tot ze de rivier de Culebra bereikten; een tocht van ongeveer anderhalve dag. Daar hangen twee kabels over het water. Mogelijk probeerden zij over te steken, maar dat is heel lastig: de kabels hangen los en zwiepen heel erg. De schoenen, de tas en hun overblijfselen zijn tweeënhalve maand later stroomafwaarts gevonden.

Mogelijk zijn Kris en Lisanne verdwaald, of heeft er toch een misdrijf plaatsgevonden? De bergen kennen geen genade, ‘el horror nuctorno’, is wat ze in Panama zeggen. Zelf ben ik geneigd te denken dat de Lonely Planet, uit achteloosheid wellicht, evenmin genade kent.

Richard Brand