De Reünie

Als ik Facebook opstart staat er een berichtje van  iemand uit een ver verleden. Een oud-klasgenootje uit de vijfde klas schrijft dat ze een reünie wil organiseren. Terwijl ik het berichtje lees, gaat een deel van mij terug naar die vijfde klas, lagere school. Ik was op school iemand anders dan ik thuis was. Thuis was ik een aankomende puber, grote mond en wist alles beter. Op school was ik rustig, meegaand, eigenlijk het tegenover gestelde. Ik voelde me onzeker, onzeker over mijn veel te snel ontwikkelende lichaam, mijn haardracht, eigenlijk over alles. De mening van mijn klasgenootjes was belangrijk. Ik had een leuke “midi”rok maar durfde ik die wel aan, stel nou dat “zij” dat stom zouden vinden? Als ik achteraf terugkijk deed ik enorm mijn best om niet op te vallen sterker nog, me onzichtbaar te maken.

Dat veranderde op de middelbare school. Ik weet ook nog precies wanneer. Na de zomervakantie van de brugklas naar de tweede klas, liep ik het schoolplein op. Sinds enkele weken had ik een pittig kort koppie. De zon had zijn werk gedaan en de kleur van mijn haar was veranderd van een onbestendig  groenig donkerblond naar helblond. Ik had een strakke broek met wijde pijpen en een kort truitje aan. Mijn schoenen met plateauzolen maakte het plaatje compleet. Halverwege het schoolplein wist ik opeens dat dat bange grijze muisje ging veranderen. Ik rechtte mijn schouders, zette mijn “thuis”gezicht op en zo liep ik verder. Ik vond het vanaf dat moment logisch en super normaal dat klasgenootjes en de oudere kinderen achter mij aanliepen, zoals volgelingen achter een leider.

Ik kwam er achter dat je met een grote mond en veel lef, heel populair werd.  Regelmatig werd ik de klas uitgestuurd, maar aan vrienden geen gebrek. Ik ontdekte de jongens en de jongens ontdekte mij. Ik genoot van het populair zijn. Op ieder feestje werd ik uitgenodigd en als ik niet ging….. Kortom ik had een leuk leven, totdat ik van school werd gestuurd.

Op de nieuwe school bleef mijn houding hetzelfde, pas op school nummer drie pakte ik het anders aan. Ik bleef mezelf trouw en ondanks het feit dat ik meer buiten het klaslokaal was te vinden dan er binnen, zorgde ik ervoor dat mijn huiswerk was gedaan en dat mijn cijfers meer dan in orde waren. Het kwam dus uiteindelijk allemaal goed, ik haalde mijn diploma, ging werken, trouwde, werd moeder en zelfs oma, maar ik werd nooit meer het bedeesde naar goedkeuring hunkerende meisje van de lagere school.

En nu werd er dus een reünie georganiseerd. Er werden foto’s geplaatst op Facebook, foto’s die ik nog nooit gezien had. Alleen, op geen van die foto’s herkende ik mezelf. Ik speurde ze af, liet mijn zussen ze zien, maar ook zij zagen me niet tussen die lachende kinderbekkies staan. Zelfs voor de fotograaf was ik onzichtbaar geweest, was mijn conclusie. Tot ik een foto vergrootte en me twijfelend af vroeg of ik dat meisje was, met dat lieve koppie en die leuke glimlach.

Vol overgave stortte ik me met enkele oud klasgenootjes op de organisatie. Ik vond het leuk, totdat ik opeens besefte dat ik me op Facebook, waar het contact over de reünie grotendeels plaats vond, anders ging gedragen. Mijn teksten en plaatjes werden minder confronterend, minder scherp.

Ik trok me langzaam uit de organisatie terug. Een vaag gevoel van onbehagen deed me de gemaakte afspraken afbellen. Half en half besloot ik al om helemaal niet naar de reünie te gaan,  maar het waarom was me nog steeds niet duidelijk.

Tot vannacht, ze overviel me, toen ik slaapdronken in mijn oversized t-shirt op blote voeten de trap af liep en me liet stoppen voor de spiegel. Daar stond ze, in het donker bijna net zo onzichtbaar als toen, het meisje wat heel diep en decennia lang in mij was verstopt en misschien nog wel kwetsbaarder was dan jaren geleden.  Ik zag haar lippen bewegen en hoorde een fluisterende stem vragen “Wie ben ik?”