De Zeeuwse rust

De hectiek en stress van een grote stad. Een stad die nooit slaapt. Waar het licht altijd brand. Waar diep in de nacht het verkeer voorbij raast. Een stad die uit zijn voegen scheurt. Eén die niemand met rust laat. Presteren en bereiken zijn van de orde van de dag. En nacht. Omgeruild voor een dorp. Een dorp waar het lijkt of de tijd stil heeft gestaan. Met een zwarte kousen vereniging. Een dorp waar de lantaarns ’s avonds uit gaan. Tijd om te slapen en om alle zorgen te vergeten. Waar het geluid dat je hoort, afkomstig is van vogels. Geen auto’s, geen mensen. Waar de nacht zijn echte betekenis nog heeft. Waar elkaar groeten haast een verveling wordt.

Lopend over de dijken die het dorp beschermen. Tegen de furie van moeder natuur. Een frisse, zoute wind die het gevoel van leven tot je brengt. De zee die ritmisch beweegt op het komen en gaan van de maan. Kijkend naar de hemel waar de sterren zijn. Alle sterren zichtbaar met het blote oog. Geen kunstmatig licht dat het zicht belemmert. Staren naar de horizon, kilometers ver.

Het laatste kwartier van de maan geeft een schone flikkering op het water. Een trechter vorm. Alsof je kijkt naar het licht. Het licht van de tunnel. Elke golf die breekt, heeft zijn eigen verhaal. De schoonheid van de samenhang tussen mens en natuur.

Aan de linker kant van de horizon zie je een onaards schouwspel. Oranje licht wat hoog de hemel in reikt. Dikke rookpluimen die de lucht vervuilen. De industrie en de kassen. Verkeer dat heen en weer gaat. De hectiek en stress van een grote stad.

Aan de rechter kant van de horizon een uitgestrekte zee. Die wordt belicht door de witte zon. Geen vuiltje aan de lucht. De hemel op Aarde. De vogels die praten en de sterren die stralen. Met de wind door je haren geeft het je innerlijke rust. De Zeeuwse rust.