Digibola

Ik kan er niet meer omheen: ik moet aan de tablet. Moet, want ik heb helemaal niets met zo’n ding. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een wonder der techniek, met zijn swipe-technologie in een flinterdunne behuizing, maar ik heb nog niet ontdekt hoe het mijn leven kan verrijken. Maar mijn werkgever en collega’s zijn gadgetgeil en dus loop ik straks niet alleen met een laptop en een smartphone, maar ook met een tablet rond te sjouwen. Is dat nu vooruitgang? Is er in heel computerland niet één knappe kop te vinden die de dagelijks door mij gebruikte functies samen kan brengen in één apparaat, zodat de tabletgekte mij bespaard kan blijven?

Het lijkt wel of we allemaal aan de digitale doos van Pandora moeten, of we willen of niet. Elektronicafabrikanten zullen niet rusten tot we allemaal aan deze aai-pet verslaafd zijn. Als volleerde drugdealers geven ze ons door middel van diverse weggeef-acties een gratis dosis van deze verslaving, tot we er allemaal afhankelijk van zijn geworden.
Als een onuitroeibaar virus dringt het ons huishouden binnen en helpt samen met de smartphone langzaam het gezinsleven om zeep; terwijl de rest van mijn gezin zit te eppen, feesboeken of goegelen, heb ik soms het gevoel dat ik alleen zit te ontbijten.
Omdat ik hou van knoppen die ‘klik’ doen – ‘klak’ is nog beter – zie ik mezelf nog niet tekstverwerken op een tablet en als iets de mens degradeert tot domme toerist is het wel het fotograferen met een elektronische snijplank voor je neus.

Sinds de smartphone mijn leven is binnengedrongen ben ik me met de dag dommer gaan voelen. Het onvrijwillig activeren van ongewenste functies – functies die geen enkel ander doel dienen dan mijn dag vergallen – overkomt me bijna dagelijks.
U begrijpt dus dat ik de verleiding makkelijk zal kunnen weerstaan de bedrijfstablet thuis (voor recreatieve doeleinden) te gaan gebruiken; dit is een virus waar ik gelukkig immuun voor ben.