Normaal heb ik nooit echt last van melancholie, maar de laatste dagen omarmt het me als een oude vriend die als een van de weinigen het waard vond om weer contact te zoeken. En nog nooit had ik verwacht dat hij zo welkom zou zijn. Ik deel met hem de wijn die anderen niet aannemen, ik breng met hem de uren door waarin niemand met me praat, ik heb teveel pret in met hem praten om andere dingen te doen, en hij laat me voelen dat ik besta, en dat ik niet alleen ben. Misschien is het het gebrek aan doel nu er de komende maanden niks op me wacht, er hangt een stilte die volgens mijn voogden moet vullen met geld, van mezelf met kennis en van mijn hart met jou. Misschien komt het door jou, dat de pijn die jij voelt in mij blijft hangen, zoals jij ook steeds aantoont permanent aanwezig in mijn gedachten te zijn. En zoals de melancholie van dust till dust over jou hangt, waar je wakker wordt en gaat slapen zonder de zon te zien, hangt hij misschien nu ook over mij, nu je een deel van mij bent geworden.
De melancholie is er een van de eeuwigheid, de leegte die een mens voelt als ze ontdekken dat het pas stopt op het moment dat de dood er is. Eentje die de je van elk woord spijt laat hebben. Die niet aan je vreet maar rustig in je komt liggen om je warmte te voelen. Ik blijf ook warm, alleen mijn warmte raakt geïsoleerd, bedekt door een emotie die niet de behoefte om te vertrekken lijkt te hebben. Niet dat hij niet welkom is, hij laat me ervaren dat ik besta. Dat ik het niet weet, maar dat dat goed is. Dat ik me mag focussen op jou, en dat niemand klaagt als ik een week niet aardig tegen ze ben. De realisatie is pijnlijk, maar pijn wordt ook verzacht door dezelfde melancholie. Melancholie die je om twaalf uur ‘s nachts over hem laat schrijven, die samen met jou wakker wordt en naar bed gaat. En het meest speciale dat mijn melancholie doet, is het mij verbinden met andere mensen die het ook niet kunnen zeggen. Of die het wel kunnen zeggen. Die zeggen dat ze er zijn, maar dat niet begrijpen. Die weten waar ze zijn, maar niet welke kant ze op lopen. Want wat melancholie, of misschien beter te noemen zielenpijn, en vreugde met elkaar gemeen hebben, is dat ze bruggen bouwen. Gammele, instabiele bruggen, maar bruggen tussen mensen die hetzelfde voelen, of ze erover praten of niet. En de mooiste brug van allemaal is de brug naar jou, die ik steentje voor steentje steeds dichterbij breng. Steentje voor miserabel steentje, eentje voor vreugde en eentje voor melancholie, en het derde steentje voor de liefde die ik voor jou nooit heb gevoeld, die misschien wel de oorzaak van dit alles is.

Categorieën: Algemeen

passief

Vrij jonge maar gedreven, doch onregelmatige, schrijfster.

6 reacties

evil-ine · 2 oktober 2014 op 12:56

Mooi hoe je de melancholie beschrijft als een vriend. Je slaat meteen een brug naar de melancholie in mij… :yes:

Dees · 2 oktober 2014 op 17:00

Er zitten parels tussen. Maar ik moet ze wel uit de oesters pulken.

troubadour · 2 oktober 2014 op 18:41

Met deze teksten kun je mij helaas niet meer bereiken. Ergens vermoed ik dat het best mooi zal zijn.

Ferrara · 2 oktober 2014 op 20:48

Technisch commentaar.
Lastig lezen, door het gebrek aan witregels.

arta · 2 oktober 2014 op 22:29

Een beetje ademloos werd ik…
Lange zinnen, zonder witregels geven dat effect en zorgen dat invoelen op de tweede plaats komt. Persoonlijk vind ik dat jammer, want schrijven kun je!

Mien · 3 oktober 2014 op 07:55

Tja passieve onregelmatige schrijfster, je roep het een beetje zelf over je heen … Lees het verhaal eens hardop aan je voor, voordat je het inzend. Haal er dan de onregelmatigheden, cq haperingen, het te veel aan woorden, de verwarring scheppende zinsconstructies uit. Laat de inhoud en thematiek met rust, die is goed. Dat het geen liefdesbrief is zou ik aan de lezer overlaten. De gepeperde titel staat niet in verhouding tot je alias. Een alias die ik overigens zou veranderen, hij doet je te kort. Mooie column. Graag gelezen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder