Do you like me

**Bam** met  een doffe knal ren ik tegen de glazen pui van de telefoon winkel.
Mijn Lee Touwers montuur staat scheef op mijn 8-jarige neusje.
Ik was te enthousiast want we gingen een telefoon kopen. Omdat dit een familie aangelegenheid was wilde ik eerder binnen zijn als mijn twee oudere broers. Ik viel letterlijk met de deur in huis.
Het was in de tijd dat je alleen een zakdoek of sleutels in de broekzak had zitten en mannen een foute jaren 80 snor óf voor wat ermee door kon gaan. Tegenwoordig heeft ieder familielid een eigen mobiel en gaan we niet allemaal meer naar de telefoonwinkel maar bestellen we het gewoon via internet.
Tegenwoordig gaat de tijd sneller door het internet met haar social media. Je bent sneller dan ooit op de hoogte van de meest onzinnige dingen.
Maar ik vraag het me af of alles sneller gaat. Vroeger liep je langs een wei  en zag je de koeien weer voor het eerst in het land. Je vond het mooi en liep weer door. Tegenwoordig… stop je en haal je je mobiel uit de broekzak (als je die al niet in de hand hebt),  je maakt een foto en plaats die op Facebook. En dan maar wachten op de likes.
Zelf doe ik er keihard aan mee. Van de zomer lag ik op mijn knieën om een zo artistiek mogelijke foto te maken van de nieuwe grasmaaier die klaar staat om de eerste baantjes te trekken. Daarbij moest natuurlijk een catchy bijschrift verzonnen worden om zoveel mogelijk likes te krijgen..

In de tijd dat dit alles online is gezet had ik al drie keer klaar kunnen zijn met mijn taak, want zo’n grote tuin heb ik nu ook weer niet. Het eerste commentaar op de foto was “een elektrische grasmaaier voor zo’n klein stukje”.
Tja, en je bent zo weer  vijftien commentaren verder en nog geen baan gemaaid….
Én dan moet je nog een heel lijstje afwerken voor je vrouw thuiskomt.
Time flies maar ging het vroeger allemaal niet veel sneller?