Doom and Gloom

13 jaar en ik sta voor het raam van ons bovenhuis en ik zwaai enthousiast schuin naar de overkant. Daar staat Bertje Vreeswijk van de eerste etage en die zwaait even opgewonden terug. We hebben allebei het oordopje in van onze draagbare transistorradio. Daarmee kunnen we de piraten van Radio Veronica ontvangen en van zes tot zeven Draait Joost den Draayer in het programma Joost mag het weten de nieuwste hits uit Engeland en Amerika. Eigenlijk mag ik niet zwaaien voor het raam, dat vinden mijn ouders onfatsoenlijk, de buren kijken… Maar ik kan het niet laten, kippenvel en een ongekende euforie hebben me te pakken. ‘Come on’ van de rolling stones ruist af en aan door het gebrekkige speakertje maar dat dondert niet want de grootste kick is dat Bertje er op hetzelfde moment naar luistert. Ik zie dat hij heen en weer staat te springen. Met de ogen van mijn vader in mijn rug durf ik zo ver niet te gaan, maar we delen op dat moment hetzelfde gevoel de ontdekking van de overdonderende ontlading die muziek teweeg kan brengen.

Jaren later, Malieveld Den Haag. Ik ben eind 30 en sop tot aan mijn enkels in de modder en daar ver weg op het podium staat hij ineens. Keith Richards alleen, in een lichtkegel, lange zwarte leren jas Arafatshawl om het hoofd geknoopt. Hard en droog knallen de eerste accoorden van ‘Start me up’ over de verregende weide, die op hetzelfde ogenblik ontploft. Weer die rilling , dat overrompelende enthousiasme..

In de vlucht van een druk leven raak ik ze kwijt, de Stones. De tijd verandert. Het nieuwe materiaal boeit me niet, er komt andere muziek voorbij, er lijkt van alles belangrijker. Soms is er de herinnering, een vleugje weemoed uit de autoradio, op weg naar weet ik waar.

Tot deze week, de Rolling Stones zijn bijna 70, bestaan 50 jaar als band en brengen een single uit die vanaf de eerste tonen dwars door me heengaat. Keer op keer klik ik op You Tube en zit achter mijn werktafel als een bezetene mee te drummen. Met de koptelefoon op, want hier zijn ook buren. Daar is hij weer die tinteling, de energie die eraf spat dat gevoel dat alles nog kan. De band klinkt jonger dan in ’64, ruige klappen op de snare drum, een vette riff en boven alles uit de temende, treiterende zang van Mick Jagger.
Ik ben weer 13, godsamme wát een plaat.
‘Doom and Gloom’ mensen en kneiterhard svp..!
We léven nog!
Maar waar is Bertje ?