Doping

Zondagmorgen te vroeg. Alle kids netjes in de overhempies, tandjes gepoetst, haar in de krul en op naar de kerk. Ons versgebakken neefje werd gedoopt in de Martinikerk in Sneek. Mijn vrouw had tot haar grote trost de eer om de volgetankte slapende baby over te dragen aan zijn ouders voor de daadwerkelijke doop. Tot het zover was mocht zij fijn oppassen op onze jongste en haar twee neefjes, versterkt in haar zware taak door de oppasdienst.
Maarten stond dus voor in de kerk met de overgebleven drie belhamels. Koud was de dominee begonnen of ik voelde al een kinderhandje verdwijnen in mijn jaszakje zoekende naar de door hun reeds ontdekte fruittella. Gezien de angst voor een te lange dienst was ik van mening dat ik de meegebrachte mondvoorraad beter in kon zetten als de nood vele malen hoger zou worden.

Vanaf de linkerkant werd mij ondertussen al lekkerssssss toegesist maar ik kon vooralsnog de zigeuneroogjes weerstaan.

Na de eerste lezingen begon het grut wat te draaikonten en ik schatte mijn kansen in hoelang ik het kon volhouden totdat zij naar de kindernevendienst zouden gaan.

Tijd voor de eerste fruittella. De keuze was juist op deze lekkernijen gevallen omdat je er wat langer op kan kauwen en ik niet steeds in de muistille kerk een krakend dropzakje hoefde open te wurmen. Foute keuze. De papiertjes om de snoepjes heen waren dusdanig met de snoepjes verweven dat hoe ik ook peuterde ik op geen enkele wijze de laatste restjes papier eraf kreeg. Nagels onder de plakkende zooi, vingers aan elkaar gelijmd en toch maar de snoepjes uitgevend bij gebrek aan een alternatief. Ik kreeg vragende blikken toegeworpen maar gebaarde zo van toe maar, eet nu maar op en laat de rust wederkeren.

De kinderen werden opgeroepen voor de kinderdienst en verdwenen uit zicht. De dominee stak zijn preek en ik zat langzaam moed te verzamelen voor de terugkomst van de stuiterballen.

Het applaus ontbrak toen de dopeling werd binnen gebracht gevolgd door de kinderschare waarvan zeker de helft afstammeling van mij was.

Alles en iedereen weer op zijn plekje, baby werd met alle gangbare rituelen gedoopt onder toeziend oog van onder andere zijn neven die naar voren waren geroepen. Wij hadden in de planning dat de jongste tijdens dit gebeuren bij mij op schoot zou blijven zitten. De peuter puber dacht daar iets anders over. Na een ferme woordenwisseling moesten wij echter onze meerdere erkennen en lieten we hem bij zijn broers op het podium vervoegen. Reuze interessant voor een kind, op een podium staan, alles behalve waar het om draait.

Naast de dominee die druk bezig was om alles in goede banen te houden stond een kandelaar van minimaal een meter hoog met daarop de betrekkelijk verse paaskaars van een enorme afmeting. Elvis Presley werd even geïmiteerd door onze peuter om in een sexy pose, een been opgetrokken en een schalkse blik naar zijn publiek tegen de kandelaar aan te leunen. De dominee keek al angstig en iedereen in de kerk hield even zijn adem in.

Na de doop, de laatste liederen en gebeden. Het “onze vader” werd nog lichtelijk verstoord en in een ander optiek gezet doordat ik na weigeren van een snoepje “stomme papa” naar mijn hoofd geslingerd werd. Precies hard genoeg om de halve kerk mee te laten genieten en met een timing waar Toon Hermans van onder de indruk zou zijn geweest.

Bij het allerlaatste gebed in stilte kreeg de dreumes de kolder in de kop en besloot dat het tijd werd om de opgebouwde energie de vrije loop te geven. Fruittellas waren hier niet meer tegen bestand  en het werd een partij vrij worstelen die op de gemiddelde Olympische spelen niet zou misstaan.

Bijna was hij los. Bijna. Voetjes op de grond, fruittella als doping in zijn mond, in de startblokken om minimaal het orgel al rennend te bereiken, rood van opgekropt woede. Energie spuitend uit zijn oren. En dan, machteloos hangend in de lucht.

Ik vraag uw zegen voor de tuinbroek.