Ergens in maart stap ik over de drempel, die er eigenlijk niet eens is, een andere wereld in. Een stap die ik al een poosje in gedachten heb. Maar niet eerder heb ik echt het lef gehad.
Erg veel is er niet voor nodig, een vriendin maakt mij enthousiast. Zij loopt stage (SPW) en vertelt mij die dag dat ze mij zoeken. Nu niet perse mij, maar wel een vrijwillig(st)er die het leven van een van de bewoners leuker zou kunnen maken.
Even bekruipt bij mij toch de twijfel, ze zoeken een clown en ik houd wel van lachen, maar ik mis de rode neus, de flapschoenen en het bijpassende kostuum.
Al snel wordt mij duidelijk dat dit niet noodzakelijk is, ik mag gewoon komen zoals ik ben.

Andrew zoekt dus een maatje die met hem leuke dingen wil ondernemen. De dingen die voor mij en vele anderen zo heel gewoon zijn en juist die dingen zijn voor hem zo heel bijzonder.
Gewoon een wandeling door het park maken, een keer naar het circus, een concert of cabaretvoorstelling.

Ik ga de volgende middag langs voor een kennismaking met Andrew. Niet wetende wat ik kan verwachten en best zenuwachtig stap ik de huiskamer binnen. Hier woont hij met nog vier andere bewoners. Met dag en nacht begeleidende/verzorgende mensen.

Zijn slappe hand voelt koud en teer aan, ik durf hem bijna niet aan te raken. Zijn ogen spreken, terwijl een begeleidster zijn stem is en mij vertelt hoe hij heet.
Ik zeg iets, hij lacht en beweegt af en toe zijn hoofd. Zijn taal versta ik nog lang niet, het is een taal zonder woorden.
De begeleidster rolt hem naar zijn eigen kamer, zodat ik een beetje kan zien hoe en waar hij leeft. Daarna drinken we koffie in de huiskamer met de anderen bewoners. Sommigen kijken mij wantrouwend aan en even voel ik me een inbreekster in hun leven. Ze stellen vragen: ‘Wie ben jij nu weer? Wat kom je hier doen? Je denkt toch niet dat ik jou alles vertel?’ De blik in hun ogen zegt mij genoeg, dit zijn kwetsbare mensen.
Hoeveel vreemden zullen mij al zijn voor gegaan, ze komen en verdwijnen weer. Sommige blijven jaren, anderen houden het al eerder voor gezien.

Na een poosje is het ijs gebroken en kletsen we aftastend met elkaar. Andrew laat af en toe een kreet horen, niets verstaanbaars maar wel met een lach en armbewegingen. Ik begrijp dat het goed is, we zullen tijd nodig hebben om aan elkaar te wennen. Maar ik zie het wel zitten en heb er zin in.
Later die dag als ik weer in de gewone wereld, thuis voor het eten zorg, komt de vriendin nog even bij ons langs om te vertellen dat Andrew mij goedgekeurd heeft. Hoe, vraag ik me dan af? Een vraag waarop ik nog geen antwoord krijg.
Die vriendin vraagt ook direct of ik de volgende week mee wil naar het circus? Mijn antwoord is niet moeilijk: ‘Ja, graag.’

Categorieën: Actualiteiten

pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

14 reacties

WritersBlocq · 22 april 2005 op 09:10

Moooooi Pepe, héél moooooi. Ik maak mezelf wijs dat ik door mijn fulltime baan geen tijd heb voor dit soort dingen. Het is niet waar, een vriendin en fulltime collega van mij rijdt zondagmorgen als vrijwilligster ziekenhuisbedden. “Ik heb het goed en ik hoop dat als het mij slecht gaat, ook iemand mijn bedje een slinger komt geven”, zei ze. Je ziet, ik heb wel tijd, maar geen prioriteit genoeg. Daar baal ik van, maar ik verander het nu niet, wellicht in de toekomst. Bewustwording is 1, dan komt de uitvoering. Groetje, Pauline.

champagne · 22 april 2005 op 10:11

Dapper, petje af…en aardig beschreven

Ma3anne · 22 april 2005 op 10:48

Hij heeft maar geboft met jou. Ik weet hoeveel plezier je hem zult bezorgen en hoe je er zelf ook van geniet. Heerlijk mens ben je toch.

sally · 22 april 2005 op 13:14

Er zijn van die mensen…

Gelukkig!

Petje af, mooi beschreven.

liefs
Sally :kiss:

KingArthur · 22 april 2005 op 13:16

Gezien de wantrouwende blikken van de bewoners toch niet geheel een drempelloos huis. Erg mooi dat je dit doet. Ik zou hier zelf best veel moeite mee hebben (onbekendheid).

Hannah · 22 april 2005 op 16:51

Hej Pepe,
wat een goed initiatief. Zonder vrijwilligers zou de wereld niet kunnen draaien. En als je al één glimlach op iemands gelaat kan doen verschijnen, ben je een held. Succes met Andrew!

liefs Hannah

Wright · 22 april 2005 op 17:21

Je lijkt een weloverwogen, doordacht, besluit te hebben genomen, Pepe.
Zoals jezelf al aangaf, springen veel mensen vol enthousiasme die ‘wereld’ in, om er helaas na een korte periode weer mee op te houden.
En juist voor deze mensen is continuiteit zo belangrijk.
Ik hoop dat jullie veel plezier aan elkaar beleven!

Kees Schilder · 22 april 2005 op 18:28

Mooi beschreven, hopelijk veel plezier met elkaar

Mosje · 22 april 2005 op 20:17

Dat gaat wel lukken daar, zeker weten!

Mup · 22 april 2005 op 20:23

Wil je die flapschoenen terug? 🙁

Als ik een petje zou dragen, deed ik hem voor jou af.

Groet Mup.

Louise · 22 april 2005 op 23:05

Waarschijnlijk wil je er niets van weten, maar ik zeg het toch. Ik heb grote bewondering voor mensen als jij 🙂

melady · 23 april 2005 op 01:54

Herkenbaar … met een dochter die SPW doet.

[quote]Hoe, vraag ik me dan af?[/quote]

omdat je gewoon jezelf bent.

Melady 🙂

Raindog · 23 april 2005 op 08:55

Met het risico op onbegrepenheid: die Andrew boft maar met jou. Heel veel plezier samen.

pepe · 23 april 2005 op 19:23

* WB Jaren had ik al de wil zoiets te doen, nu eindelijk kwam het op mijn pad. Nog geen moment spijt van de uitvoering
* Champagne Niet dapper, gewoon heel leuk om te mogen doen.
* Ma3 Of hij boft met mij? Ik bof met hem en geniet er van.
* Sally Mooi om te mogen doen vooral.
* King Arthur Het huis is absoluut drempelloos, maar inderdaad de drempels die er zijn heb ik nu wel overwonnen.
* Hannah Ik ben geen held hoor, dat is Andrew die ondanks alles toch geniet van het weinige hij kan of heeft.
* Wright Het idee zoiets te doen bestond al zeker een jaartje of wat, ik ga mijn best doen zoveel mogelijk te lachen met Andrew en zijn huisgenoten.
* Kees Thanks wij gaan zeker plezier hebben.
* Mosje Jij hebt wel veel vertrouwen in mij 😛
* Mup Nee geen schoenen terug, geen petje af, maar meegenieten met ons.
* Louise Ik heb meer bewondering voor de begeleiding die dag in dat uit met deze mensen werken en vooral ook de minder leuke klusjes doen. Ik mag de leuke dingen (mee)beleven.
* Melady Leuk een dochter die SPW doet en ja ik ben mezelf voel me na 6 weken helemaal thuis bij hen.
* Raindog Ik bof ook met hem, niet iedere gehandicapte is zo’n vrolijk en genietend mens als Andrew. Daarover later meer.

Iedereen bedankt voor de reacties.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder