De zware houten deur gaat krakend open wanneer ik de Sint Jan binnenstap. Als hij weer in het slot valt zijn alle geluiden van het drukke centrum buitengesloten. Geen sobere kilte dit keer, want wel duizend kaarsjes verlichten de enorme ruimte die tot mijn verbazing geheel gevuld is met mensen. Een foldertje vertelt mij dat de meimaand Mariamaand is. Overduidelijk ben ik bij een extra mis binnengevallen. De ‘zoete moeder’ staat trots midden op het altaar. Vóór haar maakt een vaandeldrager bijna magische gebaren met zijn vaandel. Ondanks dat in mijn gemeentelijke papieren ‘katholiek’ als religie staat, geloof ik niet. Aan een prekende pastoor heb ik geen behoefte. Rust is wat ik hier zoek. Opgelucht bemerk ik dat na de show iedereen opstaat en zich eng stil richting de uitgang begeeft.
Letterlijk en figuurlijk ga ik tegen de stroom in om het Mariabeeld, dat bekend is geworden door haar lelijkheid, eens van dichtbij te bekijken. Sinds 1380 staat zij in onze kathedraal. Het was destijds een onooglijk verweerd houten beeld waar door andere parochiën mee gespot werd. Tegenwoordig valt er niet meer met haar te spotten. Na talloze opknapbeurten is ze gewoon mooi. Als een volleerde Mona Lisa kijkt zij voor zich uit, een zedige glimlach om haar lippen.
Allerlei legendes doen de ronde over haar. Ze schijnt lammen te hebben laten lopen en zieken genezen te hebben. Ook zegt men dat zij in lood veranderde toen mensen haar uit de kathedraal wilden verwijderen. Dit was haar plaats. Tót de beeldenstorm over ons land waaide en ze ineens op dieet leek te zijn geweest. Zij was zo licht als een veertje tijdens haar vlucht naar Brussel, de plaats waar het beeld honderden jaren gelogeerd heeft, tot de kerkelijke rust hier weergekeerd was. Pas in 1853 hervond zij haar plaatsje in de kapel van de Sint Jan.
Nu staat ze elk jaar een maand lang midden in de kathedraal terwijl er ter ere van haar duizend kaarsjes branden. Ik besluit er één bij te zetten. Na een lange zoektocht vind ik nog een leeg plekje. Geen wens, geen gebed, alleen eerbied voor het prachtige rustpunt in mijn stad.
12 reacties
pepe · 4 juni 2007 op 08:34
Een mooie column om de week mee te beginnen.
[quote]Geen wens, geen gebed, alleen eerbied voor het prachtige rustpunt in mijn stad. [/quote]
Je nam mij mee de st Jan in, eens ga ik echt een kijkje nemen daar.
Eddy Kielema · 4 juni 2007 op 10:11
Mooi eerbetoon aan de Sint Jan!
pally · 4 juni 2007 op 10:16
Mooie rustige sfeercolumn, Arta, waarin je behalve de geschiedenis van het Mariabeeldje ook een soort algemene behoefte van mensen aan religie zonder religie neerzet.
groet van Pally :wave:
Mosje · 4 juni 2007 op 11:25
Je bent behoorlijk divers wat je onderwerpkeuze betreft. Heel leuk, je gaat werkelijk niets uit de weg.
Hoewel dit verhaaltje weer goed geschreven is, vind ik het wel wat “vlak”. Er zit meer in dit onderwerp. Wat precies, nou ja, dat moet je natuurlijk zelf uitmaken.
Mup · 4 juni 2007 op 16:37
Mooi weergeven arta. Wat is dat toch, dat tegenstrijdige van het niet gelovene n toch aangetrokken worden door de kerk, ik vraag het me ook af,
Groet Mup.
KawaSutra · 4 juni 2007 op 17:28
Je hebt mijn nieuwsgierigheid ook gewekt. Ik moet nu echt gewoon eens gaan kijken. Ik ben ooit eens in de Sacre Coeur geweest. Misschien hoef je voor een dergelijke ervaring niet eens naar Parijs.
Mooie column!
Bitchy · 4 juni 2007 op 18:34
Laat ik nou altijd gedacht hebben dat september *maria*maand was??
Quinn · 4 juni 2007 op 19:28
Mooi arta, en heel herkenbaar. Ik loop ook al jaren zo nu en dan een mooie kerk binnen en steek soms een kaarsje aan voor iets of iemand. Echte kaarsjes zijn ook het enige wat ik mis in de kathedraal hier in Santiago. Gelukkig zijn er genoeg mensen die vinden dat het kan, dat je gewoon welkom bent in een kerk ook al geloof je niet, of misschien een klein beetje.
WritersBlocq · 4 juni 2007 op 23:35
Ik kijk nu pas op de hoofdpagina, was eerst bezig om Mosje te bevredigen met een instuursel.
Dat gedaan hebbende vind ik hier de rust, ontroering en tegelijkertijd ontreddering zoals ik hem in een kerk soms proef. Soms, want ik kom er weinig, en als ik dat al doe, dan alleen in het Mediteo.
Het is mooi Arta. Zoals Mosje zegt (en uiteraard niet om jou te bevredigen :-D) je pakt alle onderwerpen aan. Daaraan voeg ik toe dat je jeschrijfstijl eraan onderwerpt en vice versa.
Klein puntje van kritiek: 2 x ‘vaandel’ in 1 zin vind ik jammer. Zo schrijven ze in een folder 😉
Groetje, Pau’tje
SIMBA · 5 juni 2007 op 08:32
[quote]na de show [/quote] 😆
Die Maria-vereering is iets vreemds; het is tamelijk massaal en vind inderdaad alleen plaats in mei. Bij ons in het dorp is ook zo’n legende over een Maria-beeldje, ongelooflijk hoe die verhalen honderden jaren stand houden en zelfs in 2007 nog steeds heel veel mensen naar een bepaalde plek laten gaan.
Li · 5 juni 2007 op 22:50
Mooi stukje ‘geschiedenis’ heb je in het verhaal verweven. Ook mijn nieuwsgierigheid naar deze Maria is gewekt.
Zwaai van Li
arta · 6 juni 2007 op 08:35
[url=http://www.stilleomgang.nl/wonderbeeld.htm][b] verhaal en plaatje [/b][/url] van het beeld.
Volgende meeting in Den Bosch?
Deze titel hheb ik van Pepe gekregen, dus was een soort van opdracht!
Het had inderdaad wat dieper en uitgebreider gekund, Mosje en WB. De volgende keer ga ik daar op letten!
@Pally en Mup: Het was idd mijn bedoeling om duidelijk te maken dat kerken vaak fijne plaatsen zijn, ook wanneer je niet gelooft.
(en nu maar hopen dat het gelukt is met het plaatje)
Bedankt voor de leuke reacties weer!