Dwaas

Waarom erger ik me zo aan die drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf. Is het soms de opdringerige campagne met Joanna Lumley, waar het me zo vreselijk van tegenvalt. Patsy stapt uit Absolutely Fabulous de echte wereld in en daar is ze niet hilarisch meer maar meelijwekkend. Voor geld verkoopt dus ook een schitterende comédienne haar ziel.
Of heb ik sowieso al een hekel aan die Bijenkorf.
Ondanks een florissante omzet/winst verhouding worden in veel steden filialen gesloten en vliegen de werknemers eruit omdat men nóg meer geld denkt te verdienen aan het in stand houden van een beperkt aantal winkels met nóg luxere koopwaar. Op zich is dat alleen al een reden om die Dwaze Dagen als de pest te mijden.
Maar het is vooral de genante opstelling van het kooplustige publiek die me tegenstaat. Niet meer weten waar je in je Vinexoptrekje de rotzooi moet bergen en dan toch om 8 uur in de rij gaan staan voor een frummeltje van Prada of iets van een ander fopmerk waar je voor een moment de buurvrouw mee kan imponeren. Het is de trieste hang naar betaalbare luxe van de middenmoot, Jan en Miep Modaal die nooit tot de rijen van de Geachte Clientèle zullen behoren, maar nu even mogen graaien in de dumppartijen die speciaal voor deze gelegenheid zijn ingekocht.
De hang naar sociale promotie, de droom van een welstand die je boven de ander uittilt, de deerniswekkende hebzucht. Het trieste lege leven anno 2014 van de halve groeiprocentjes en de koopkrachtplaatjes.
Ik schaam me plaatsvervangend voor het klootjesvolk dat zich al ellebogend naar binnen wringt, terwijl het management zich de ballen uit de broek lacht.
Het zijn niet de dagen die dwaas zijn.