Een dag als alle andere

Zo raakte ik vandaag verzeild in een woeste mailwisseling met de firma Unilever, want die hebben om onnaspeurbare redenen de Conimex Boemboe Sate kruiden uit de schappen verbannen. Uit het assortiment gehaald, niet langer leverbaar, computer says ‘Nooo’, sprak men bij AH. En daar moet ik het als toegewijde Conimexer blijkbaar mee doen. Dat pittige hulpje met het rode dekseltje waarmee ik mijn Indonesische gerechten lekker op smaak bracht en dat na bewezen diensten ook nog gebruikt kon worden om de ochtendurine bij de huisartsenpost of het laboratorium af te leveren. Weg, gewoon out of the blue. Zonder mij als consument daar vooraf van op de hoogte te stellen, of achteraf de argumenten voor zo’n ingrijpende beslissing met de gebruiker te willen delen. Ja, nee, dat was ‘bedrijfstechnische informatie’.
Pure arrogantie die ik de firma dan ook stevig onder de neus heb gewreven. Uit welingelichte kringen begreep ik dat er na mijn reprimande een ingelaste directievergadering heeft plaatsgevonden en dat de verantwoordelijke kruiden sales executive sinds kort op de inpakafdeling met stoffer en blik in de weer is.
En het was al zo’n bittere teleurstelling dat ik, googelend op Conimex, bij Unilever terecht kwam. Mijn beeld van hun producten was dat van een gezellig wokkende en vijzelende Indonesische familie in een tropisch ingerichte keuken. Waar de oude tante Taatje gehuld in Sarong van die Wieteke van Dort liedjes zingt, met strenge hand de familiereceptuur bewaakt en hier en daar zonodig een mep met de pollepel uitdeelt. Zoiets.
Nu moest ik dat bijstellen naar een aluminium hal waar bleke betjes met mondkapjes en douchemutsen langs enorme ketels scharrelen.
Dat doet ook iets met je Gado Gado kan ik u zeggen.

Verder heb ik vanmiddag uitgevonden vanaf welke afstand de automatische deurvergrendeling van onze nieuwe auto in werking treedt. Ik blijf het een wonder vinden Je drukt maar wat op die sleutel, alle lampen floepen rondom twee keer aan en de palletjes van elke deur klikken naar boven. Pure machtswellust is het die ik vlak na aanschaf botvierde door al weglopend het apparaatje achteloos achter mijn rug in werking te zetten. Ik kon dan nog net ‘klak klak’ horen en gaf omstanders de indruk van een routineuze automobilist, gehaast op weg naar een belangrijke afspraak.
‘ Mama, kijk eens wat die meneer doet!’
Ook vanuit mijn jaszak doet ie het en kan ik onbespied de deuren bedienen. Mensen die toevallig in de buurt zijn zie ik dan even stilstaan en denken:
‘Wat gebeurt er nou, wie, waar?’
En dan kijk ik met een onschuldig gezicht de andere kant op of naar de lucht en fluit een onbestemd melodietje, iets van het songfestival of zo. Ik zag op de parkeerplaats ook iemand die zijn portier nog met een sleutel moest openen. En denk je toch even: ‘Loser’.
Maar dat vind ik dan weer niet mooi van mezelf.
Zo’n dag dus.