Een dag met een kruisje

Ondanks dat ik weet dat die ene dag in Juli altijd stilletjes aan komt sluipen, staat ze uiteindelijk toch weer confronterend voor mijn neus. Ooit was het een dag waarop ooievaars streden om de eer, de grafische machine smeekte om gouden inkt en roze muisjes triomfantelijk als winnend team uit de strijd kwamen. Een dag die zich aandiende als de mooiste herinnering in mijn geheugen en mij voor de eerste keer deed transformeren van vrouw tot  moeder. Vandaag heeft die dag zich wederom aangediend maar verwelkom ik haar met gemengde gevoelens. Er is niemand uitgenodigd om het te vieren, er hangen geen ballonnen of slingers, er is geen taart met 25 kaarsjes, de feeststemming die er zou moeten heersen hangt bleek in de lucht. Toch wil ik  iets bijzonders doen, maar weet alleen nog niet wat.

Op mijn werk probeer ik  terloops ter sprake te brengen dat het vandaag die dag is maar  er ligt te veel werk om het er uitgebreid over te hebben. Zelfs niet heel even. Ik voel een enorme behoefte om het met iemand te delen, maar wil er tegelijkertijd niemand mee lastig vallen.

Eenmaal thuis  pak ik aarzelend het fotoalbum uit de kast en lijkt het me een goed idee om een waxinelichtje aan te steken en deze naast de kleine urn te zetten.  Het voelt echter veel te geforceerd. Wanhopig blaas ik het vlammetje weer uit.  Net als ik probeer te bedenken wat ik dan kan doen gaat de telefoon. Het is mijn oudste zoon. Halverwege het gesprek zie ik mijn kans schoon en herinner hem eraan dat zijn zusje vandaag eigenlijk jarig is. Maar verder dan een “Oh… Is dat vandaag?” komt het niet.

’s Avonds overweeg ik om mijn beste vrienden te bellen, maar zelfs bij hen voel ik me bezwaard, al zou ik beter moeten weten. Als ik het later zou vertellen zouden ze waarschijnlijk  teleurgesteld zijn. Ik wil niet zielig zijn en  ook niet sterk.  Ik wil niet alleen zijn en toch weer wel. Zucht, hoe ziet de gulden middenweg eruit?

Later op de avond zit ik rusteloos op de bank en na eindelijk de moed verzameld te hebben sta ik op en loop naar het dressoir. Voorzichtig haal ik de DVD uit de lade  en leg deze op tafel. Eerst maar een glas wijn inschenken. Net als ik een slok wijn wil nemen gaat de kamerdeur open en zie ik eerst een grote bos bloemen binnenkomen, gevolgd door mijn oudste zoon.  Samen kijken we naar de DVD en bij het aanschouwen van de beelden laat ik me eindelijk gaan en begrijp dat ik vandaag helemaal niets bijzonders hoef te doen om haar te herinneren. Geen kind is zo aanwezig als een kind dat wordt gemist…