Een dunne lijn

Ik wil je wat vertellen over de struggles die ik meemaak. En meteen zoek ik naar de reden waarom ik het wil vertellen. Vind ik mezelf misschien zielig en zoek ik naar begrip en compassie? Kruip ik nu niet in een slachtofferrol? Of wil ik je slechts een inkijk geven in het leven van iemand die met mijn problematiek te maken heeft? Die vraagstelling alleen al zorgt voor een tweedeling en twijfel. Want wat is het verschil tussen beide? Is de correlatie tussen beide niet groter dan ik toegeven wil? Die conclusie is uiteindelijk aan jou om te bepalen.

De genoemde tweedeling is nu precies waar ik last van heb. Een tweedeling tussen ratio en emotie. Ze bestaan beide in een vorm die ook wel bekent staat als het duiveltje en het engeltje. De relatie tot elkaar, de haat en nijd. En misschien ook wel de verboden liefde tussen beide. Ergens lijkt een balans haalbaar, maar de ervaringen hebben mij geleerd dat die balans niet realistisch is. De wolf die zich laat zien, is de wolf die ik voed. Een constante strijd tussen goed en kwaad.

Of het zich nu op relationeel of maatschappelijk vlak afspeelt, die tweestrijd in mijn hoofd kan heel destructief zijn. Het verleden laat mij zien dat ik het gevecht vaak verloren heb. En of de duivel nu gewonnen heeft, of de engel mij naïviteit heeft gebracht, dat is in deze niet bepalend. Het feit dat ik een gevecht aan moest gaan is álles bepalend.

Want als ik vanuit mijn gevoel dingen rationeel in perspectief weet te zetten, wat dus een idee van bezinning en acceptatie teweeg kan brengen, moet de toekomst nog maar uitwijzen of het klopt of niet. Tegelijkertijd bestaat altijd de kans, zodra deze bewustwording tot stand komt, dat de duivel uit zijn slaap ontwaakt om mij een dolk in de rug te steken. En als ik door mijn gevoel het idee heb dat mijn ratio kloppend is, terwijl het dan de duivel is die spreekt, dan is er op dat moment geen enkele kans dat mijn engel mij bevrijdt van de verstikkende grip die hij op mij heeft.

Vanuit die impulsies handel ik. Met alle gevolgen van dien. Problemen met commitment, zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid, problemen met relaties, maar vooral problemen met het zoeken naar antwoorden. Op de vragen wie ik nu echt ben en waar ik nu voor sta. Wat ik wil bereiken, de dromen die ik heb om na te streven. Hoe ik met teleurstellingen om moet gaan. De verwachtingspatronen die ik creëer, die ik mezelf opleg, maar vooral hoe ik deze kan doorbreken en op waarde kan schatten.

De ene dag schijnt de zon en is alles in het leven mooi. De andere dag is het stervenskoud, waait het hard en voel ik me depressief. De wisseling van de wacht. En je daar dan bewust van zijn. Dat het weer zo maar om kan slaan. Dat het gevaar  om de hoek loert. De frustratie en irritatie. De woede en het verdriet. Het geluk en de blijdschap. Het kan intens, heftig en zwaar zijn. Maar tegelijkertijd zeg ik tegen mezelf dat ik het waard ben en dat ik de kracht heb om te veranderen, om te zien wie ik ben.

Die strijd, die tweedeling. Op alle gebieden van het menselijk leven, waarbij we bewustzijn, intelligentie en het vermogen tot reflectie hebben. Dat maakt dat het leven van iemand met borderline vol verassingen zit. Waarbij controle, acceptatie en balans zeker tot de mogelijkheden behoort. Zolang ik maar blijf geloven dat ik die dunne lijn kan verbreden.