Omdat ik op 19 maart weer mijn stem kan laten gelden, wil ik wel dat die stem enigszins onderbouwd is. Op het internet lees ik daarom alle programma’s door en ook de commentaren op de programma’s. Al lezende probeer ik nu mijn politieke kleur te bepalen, maar net als ik denk dat ik eruit ben wordt mijn keuze weer veranderd door andere stellingen en kritieken. Ineens bedenk ik me dat ik niet eens geloofwaardig ben als zwevende kiezer, omdat ik blijkbaar iets essentieels mis. Een eigen mening.
Dat moet het zijn, ik heb geen eigen mening. Meestal deel ik gewoon de mening van anderen, maar zover ik dat kan opmaken uit de kritieken op de verschillende internetfora, ben ik de enige zonder eigen mening. Dat kan zo niet langer, ik moet en zal een eigen mening hebben en aangezien je tegenwoordig alles wel kan kopen, moet dit ook geen probleem zijn. In ons centrum schijnen zich meerdere zaken te bevinden waar men verstand heeft over meningen.
In één van dat soort zaken bevindt ik me nu en de eigenaar heeft mij, nadat ik had gezegd dat ik voor een mening kwam, een biertje gegeven. Blijkbaar heb je dat nodig om een mening te kunnen vormen. Al snel raak ik aan de praat met een man naast me die mij denkt te kunnen helpen en na nog wat biertjes blijkt dat het nog best lastig is om een mening te vormen. Zeker als er nog meer mensen zich met ons probleem gaan bemoeien, waarbij het ineens lastig wordt om de vooroordelen van de meningen te onderscheiden.
De eigenaar blijft iedereen geduldig van bier voorzien en al snel zijn de meningen verdeeld. Het wordt later, gezelliger en langzaamaan is de heersende mening dat het allemaal niet veel uitmaakt wat we stemmen op 19 maart. Uiteindelijk moet er afgerekend worden, het mocht wat kosten, maar ik heb eindelijk meer dan één eigen mening.
Eenmaal buiten spreek ik een agent aan of hij misschien mijn fiets heeft gezien en maak ik gelijk van de gelegenheid gebruik om mijn mening over de politie te laten horen. Omdat de agent een “oortje” in heeft vermoed ik dat hij slechthorend is en besluit ik mijn mening luid en duidelijk te schreeuwen. De agent deelt mijn mening niet en ik mag alleen in een kamertje de nacht doorbrengen. Leuk, zo’n eigen mening, maar soms kan je hem beter wel onder stoelen of banken steken. Dat scheelt een hoop gedoe.
9 reacties
Spencer · 13 maart 2014 op 12:10
Grappig. Maar volgens mij is het: verstand hebben van, niet voor. 🙂
Mien · 13 maart 2014 op 12:40
@Spencer: Je bedoelt zeker ‘over’ en niet ‘voor’. ‘Van’ moet het zijn. 😉
@Marcel075:
In één van dat soort zaken bevindt ik me
In één van dat soort zaken bevind ik me 😉
Goede column en zeer actueel. Gelukkig heb je nog even.
Spencer · 13 maart 2014 op 12:50
Over ja, niet voor.
Spencer · 13 maart 2014 op 12:53
En: voor zover, niet alleen zover.
Mien · 13 maart 2014 op 13:10
Mag beiden. Zonder ‘voor’ is duurzaam taalgebruik. Hip dus. Voorzover is nog een derde optie. Een aaneengesloten tussenweg.
Spencer · 13 maart 2014 op 13:21
Het is om hoofdpijn van te krijgen..
arta · 13 maart 2014 op 13:31
Het verhaal komt wat langzaam op gang, om uiteindelijk uit te monden in een erg leuke uitsmijter.
Negen keer ‘ik’, alleen al in de eerste alinea, leidde mij wat af van de inhoud. Overbodige woordherhaling maakt een tekst lastiger verteerbaar.
Over de slordigheidjes is al, uit en te na :-), gesproken.
Welkom, Marcel, op ColumnX.
Ik hoop meer van je te gaan lezen.
troubadour · 13 maart 2014 op 13:59
Ja, ik ook Marcel. Een uitroeptekentje! hier en daar doet het ook wel. Mits niet te veel. De laatste zin bijvoorbeeld. Ach ik twijfel al weer..
Marcel075 · 13 maart 2014 op 20:17
Dank voor de complimenten en opbouwende kritieken. Hoop dat ik spoedig weer een bijdrage kan leveren.