Een enkele blik

Iemand zei eens tegen mij: ’tijd voor een update van je weblog’. Toen ik zei dat het tijd werd voor een flinke struisvogel in zijn anus, keek hij mij gecharmeerd doch angstaanjagend aan. Dat was de genadeklap. Een enkele blik kan mij al doen zwelgen in bloggersdrama. Dus zie hier, een blog. Nu moet ik het nog vullen, vullen en nog eens blijven vullen. Want wat heb je immers aan een blog als je het niet vult? Hetzelfde als een frituurpan zonder trekvogel. Welnu, het is dus het probleem om iets te vinden wat ervoor zorgt dat het hier niet zo uitgestorven blijft. Iemand zei eens tegen mij dat er geen problemen bestonden, omdat een echt probleem geen oplossing had. Ik dacht er eens over na en besloot toen van hem weg te lopen. Mensen die teveel nadenken over dat soort dingen moet je mijden. Ik heb daarom maar vanaf dat moment alle spiegels in huis weggehaald. De wereld ziet er nu meteen een heel stuk mooier uit. Mocht je alle vervelende mensen ook op die manier kunnen weghalen, ik zou huppelen met twee paardenstaartjes en elk zonnestraaltje opvangen met mijn tong.

Iemand zei eens niets tegen mij. Helemaal niets. Ik was zo verbaasd dat ik vroeg aan die iemand waarom hij niets zei. Hij antwoordde dat het helemaal niet zo erg is om af en toe niets te zeggen. Dat een enkele blik al voldoende is. Dat een blik meer zegt dan duizend woorden. Dat een blik zegt wat je hart voelt. Dat een enkele blik verwoord wat je nooit hebt durven of kunnen verwoorden. Dat een blik je kan laten smelten zoals je nog nooit gesmolten bent. Dat een enkele blik je ogen kan doorgronden en je hart zich laat toe eigenen. Sinds die geweldige woorden heb ik nooit meer iemand langer dan enkele secondes kunnen aankijken. Ogen zeggen meer dan je ooit hebt durven of willen weten.

Mensen proberen regelmatig langdurig in mijn ogen te kijken. Maar gelukkig werkt mijn afweermechanisme nog uitstekend. Als ik mensen niet lang kan aankijken, dan kunnen zij dat immers ook niet. Nog niemand heeft mijn ogen proberen te stelen om er toch een blik in te kunnen werpen. Ze zitten nog altijd veilig in mijn kassen opgeborgen. Mocht iemand nu eens tegen mij zeggen: ‘Shit, Godverdomme, nu is het genoeg geweest! Nu kijk je in mijn ogen en wel meteen!’ Dan zal ik mijn persoonlijk ontdoen van mijn broek en in zijn ogen schijten. Een blik zegt misschien meer dan duizend woorden, maar een daad zegt meer dan je hart kan begrijpen.