Uiteindelijk komt het altijd zover. Iedere onderdrukker gaat een keer te ver. Op zo’n moment staan ze op. Onaangekondigd. Opeens zijn ze er. Een kleine groep weliswaar. Maar wel een groep die geraakt is en daadkrachtig handelt. Het zijn vaak degenen van wie je nimmer had gedacht dat zij in opstand zouden komen. Uitgerekend zij. De ogenschijnlijk goedmoedigen. De harde werkers. Degenen die je niet direct het intellect toedicht voor slimme en snelle guerrilla. Maar toch. Ze doen het. Het is oorlog. Geen oorlog uit hebzucht, economische gewin of duistere politiek motieven. Geen oorlog vanwege een niet te onderdrukken gevoel van agressie. Tis oorlog om te overleven. Oorlog door honger. Onontkoombaar. Agressie, als verondersteld rudimentair overlevingsmechanisme, tot leven gewekt. Primitief, maar daardoor misschien ook wel het beste te begrijpen.
Het speelt zich af in de grensstreek tussen India en Nepal. Het zijn tussen de vijf en tien olifanten. De afgelopen nacht zijn zij een aantal dorpen binnen gevallen. Ze vertrapten bij hun actie vijf mensen. Diezelfde ochtend was in een nabijgelegen dorp ook al een dode gevallen.
De plaatselijke politie spreekt van zogenaamde hit en run acties. De olifanten vallen de dorpen ’s nachts aan en verdwijnen overdag in de jungle. De natuurlijke omgeving van de olifanten is de afgelopen decennia zo enorm aangetast dat de dieren volgens experts niet anders kunnen dan het leefgebed van mensen binnen te dringen.
Voedsel is het belangrijkste motief voor de dieren.
De olifanten ken ik van de film en de dierentuin. Zij zijn mij individueel net zo onbekend als de mensen in de dorpen die het leven hebben gelaten.
Toch gaat mijn sympathie uit naar de olifanten. Zoals ik vroeger liever indiaan dan cowboy wilde zijn en de reigers mooier waren toen je er nog naar op zoek moest.
Frank
13 september 2008
5 reacties
Mup · 16 september 2008 op 09:02
Kort en bondig, met een herkenbare laatste alinea. Wel wat slordigheidsfoutjes
[quote]Tis[/quote]
[quote]leefgebed[/quote]
Groet Mup.
Dees · 16 september 2008 op 09:43
Hee, daar heb ik laatst ook een documentaire over gezien. ook ik kan meevoelen met de underphant, al vermoed ik dat deze exemplaren er snel aan gaan. Je korte zinnen vind ik prettig, maar soms heb je er teveel achter elkaar vind ik, dan wordt het staccato en staccato hoort niet bij rebellerende, wraakzuchtige olifanten…
arta · 16 september 2008 op 15:45
Goed geschreven!
🙂
lisa-marie · 16 september 2008 op 15:59
Je raakt precies de kern.
Goed geschreven en met plezier gelezen. 🙂
Neuskleuter · 17 september 2008 op 21:14
Het is een leuk stuk. Mup heeft mijn spellingsopmerkingen er al uitgevist en ik sluit me ook aan bij de tip van Dees.
Je inleiding voelt wat lang aan, dat komt waarschijnlijk omdat de eerste en tweede alinea samen als verhullende inleiding zijn geschreven. Ik dacht daarom eerst dat ik in een oppervlakkig oorlogsverhaal zou komen, dat bleef hangen in vage begrippen, maar gelukkig had je de olifanten als troef achter de hand.
Je uitsmijter maakt het geheel mooi af.