Een merkwaardige situatie

Ik slenterde naar huis toen ik plots driemaal op mijn schouder werd getikt. Ik draaide me panikerend om, in de waan dat ik wellicht zou worden overvallen. Je weet het immers nooit in deze wrede samenleving. Voor mij zag ik een vrouw van begin twintig, die mij in het geheel observeerde. Ze had warrig, blond haar en droeg slonzige kledij. Maar wel zodanig dat ze er bewust trashy uitzag, en niet omdat ze elke dag tien blikjes schultenbrau naar binnen werkt. Althans.. ‘Ga jij mij overvallen?’ vroeg ik. ‘ Indien het antwoord ‘ja’ is, wil ik je even mededelen dat ik geen geld bij mij heb, en ook geen blikken schultenbrau. Waarvoor excuses.’ Dit betreurde ze. ‘Een kwalijke zaak, doch mijn intentie was niet om u te overvallen, hoewel een blik schultenbrau mij wel had gelust. Je hebt ze tegenwoordig in oranje blikken, vanwege het WK, was je daar reeds van op de hoogte? Erg ludieke actie. Smaken als gegoten bij een goede koelkasttemperatuur, doch dit geheel terzijde. Ik wilde enkel vragen of je wellicht mijn nieuwe bed wil “uitproberen”, als je begrijpt wat ik bedoel.’ Tijdens het proclameren van “uitproberen” deed ze met haar handen een ‘tussenhaakjes’-gebaar plus een goed uitgevoerde knipoog. ‘Ik wil best jouw bed uitproberen,’ antwoordde ik gevat, inclusief het ‘tussenhaakjes’-gebaar en een knipoog. Echter was ik in alle euforie vergeten dat ik niet kon knipogen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik ging met haar mee naar huis. We liepen al snel een onbeduidend rijtjeshuis binnen in een onbeduidende straat waar hoogstwaarschijnlijk onbeduidende mensen woonden. Zoals overal.

‘En? Is het een goed bed?’ Ze staarde gebiologeerd vanaf haar zetel. ‘Is de matras niet te hard? En hoe zijn de afmetingen?’ Ik ging languit liggen en mijn voeten kwamen een stukje over de rand. ‘Prima bed, hij had echter wel iets langer gemogen.’ Ze keek opgewekt en haalde een papiertje tevoorschijn, waar ze een aantal dingen opschreef. ‘Dat is geen enkel probleem, ga nu maar weer van het bed af.’ Verbaasd stapte ik uit het bed. ‘Ik snap de hele bedoeling hiervan niet? Toen jij op straat de vraag aan mij stelde, had ik gedacht dat het bed op een geheel andere manier zou fungeren als uitprobeersel. ‘ – ‘Ja, ja. Jij denkt wel meer, smerig manneke,’ sprak ze guitig, met een brede grijns op haar gezicht. – ‘Ik denk niks.’ Net toen ik die woorden uitsprak werd ons intrigerende dialoog onderbroken door het geluid van een klappende deur. De vrouw, waarvan ik de naam nog niet wist, sprong verschikt op. ‘Shit, hij is thuis,’ riep ze in paniek. Door haar angst werd ik ook aangestoken. ‘Wie is thuis, wat is dit allemaal voor gekkigheid? Vanwaar paniek?’ – ‘Het is mijn vriend, hij mag niet weten dat ik mensen over de vloer krijg, die het bed komen uitproberen.’ – ‘Aah, op die fiets.’ De man kwam langzaam de trap op. De vrouw werd helemaal dol en begon te krijsen. Uit waanzin probeerde zij een salto op bed te maken, maar haar acrobatiek was niet optimaal, waardoor ze op haar rug, naast het bed, belandde. Als je een iets groter bed had gekocht was dit niet gebeurd, dacht ik tijdens het aanschouwen van dit tafereel. Net voordat de kamerdeur openging, kroop ze kreunend een kast in. Daar stond ik dan.

Hij trad binnen. De vriend had, geheel tegen de verwachtingen in, een ongevaarlijk gezicht. Niet het type dat binnen twee minuten met je hoofd ging skippyballen of je testikels als beleg op zijn brood zou smeren. ‘Hoi,’ zei ik, toch nog enigszins nerveus. De vriend keek niet verbaasd, hij uitte enkel een diepe zucht, alsof hij deze situatie vaker had meegemaakt. ‘Tina, waar zit je!’ schreeuwde hij. Tina gaf geen gehoor. ‘Is Tina wel een beetje zuiver op de graat?’ vroeg ik aan de man. ‘Niet meer,’ bekende de vriend. ‘Ze is totaal ontspoord.’ – ‘Waarom? Vanwege haar naam? Ik zou ook totaal ontsporen met zo’n naam.’ – ‘Nee, de naam is slechts een bijkomstigheid,’ ging de vriend verder. ‘Ze is ontspoord omdat ze niet meer het maatschappelijke ideaal kan nastreven. Iedereen verwacht iets wat zij niet kan zijn. De sociale normen van de Westerse wereld tarten haar. Haar ambities en drang naar perfectie, hebben haar tot waanzin gedreven. Daarom is ze nu een dissident, maar dit uit zich in extreme vormen, zoals je reeds hebt ervaren. Ze koopt te kleine bedden en vraagt op straat te pas en te onpas of mensen het bed willen uitproberen. Daarbij heeft ze ook nog eens een bestaanscrisis.’ Plots kwam er een felle schreeuw uit de kast: ‘De mensheid is slechts een zieke illusie van een sadomasochistische goochelaar!’ – ‘Hier, daar heb je het gedonder al,’ zei de vriend. Ik vertrok snel, terwijl Tina nog in de kast zat. Ik vroeg me af of zij óf de maatschappij gek was. Waarschijnlijk allebei.