Even Weg

In De Kop van Overijssel, hebben we fantastische dagen.
Nog alle rust op de camping, we staan met de caravan op een veld dat onderdeel is van een groter geheel.
In het hoogseizoen zouden we niet voor een dergelijke camping kiezen, te groot en te druk.
Nu zijn wij de enige kampeerders op dit veldje. We genieten van rust en vogelgeluiden. Ik heb de CD met de vogeltop100 niet mee, dom, dom, want ik kan veel van de vrolijke fluiters, die we om ons heen hebben, niet thuis brengen. De uil die elke avond zijn weemoedige geluid laat horen lukt nog. Maar het verschil tussen kwikstaart, vink en pimpelmees wordt lastig. Kievit, tureluur en grutto moet ik minstens vijf keer horen, wil ik ze echt uit elkaar houden
We hebben zicht op een ooievaarsnest, voor ons westerlingen, een bijzondere ervaring. In dit deel van het land kijkt men daar niet meer van op. Het geklepper met die lange snavel herken je voor altijd als je het één keer hebt gehoord.

We wonen tussen de weilanden en het Noorddiep dat naar Giethoorn loopt.
Het dorp Blokzijl ligt op loopafstand. Daar, in het sluisje, is al het al een drukte van belang. Op het terras naast de sluis, is het goed toeven.
Fietsend verkennen we de omgeving en soms krijg je het gevoel zo een schoolplaat van Jetses in te rijden. Het uitbundige geel van de paardenbloemen en het lila van de pinksterbloemen kleuren goed bij elkaar. Het fluitenkruid begint wit te schemeren. Overal bloeiende bloesem aan de bomen. Boerderijen onder aan de dijk, schapen en geiten in het weiland. Alleen Teun loopt niet met de schop op zijn schouder maar zit nu op een landbouwwerktuig dat diepe voren in de vette klei trekt.
Meeuwen en weidevogels in zijn kielzog want reken maar dat er veel lekkers naar boven wordt gewoeld.
Tot mijn verbazing is ook hier de bollenteelt opgerukt, gek genoeg vind ik het niet passen, dat hoort zo bij Noord en Zuid-Holland. Net als aspergevelden bij Limburg horen.

In een fluisterbootje varen we twee uur door de Weerribben, die er stil en schoon bij liggen.
Helder water, je kunt tot op de bodem kijken waar de bladeren van de waterlelies bezig zijn zich een weg naar boven te groeien, sommigen is dat al gelukt, het wachten is op bloei.
Zo vroeg in het seizoen zijn wij ook hier de meeste tijd alleen. Een enkele kanoër peddelt voorbij.
Stilte is wat er heerst.
Op sommige velden naast het water is men doende het riet in schoven te zetten. Riet is de karakteristieke dakbedekking die je hier veelvuldig ziet.

Na het spelevaren, fietsen we over het prachtige fietspad tussen Ossenzijl en Muggenbeet.
Langs water en over smalle hoge bruggetjes, je moet de vaart er flink inhouden om niet halverwege te blijven steken. Als je aan dit water een vakantiehuisje huurt is dat enkel per fiets of boot te bereiken.
Bij de meeste huizen ligt dan ook een bootje in het water.
Via bos en polder bereiken we Blokzijl.
Met een glaasje rosé en voor echtgenoot een biertje zakken we heerlijk onderuit onder ons luifeltje.
De vogels zingen de top 100.