Facehooked

Twee woorden: Candy Crush. Ook te vinden onder de noemer ‘Ellende in een schattig jasje’, ‘Duivelsgebroed’ en ‘Vernietiger der facebookvriendschappen’. Ping, notificatie. Ik klik op het lonkende wereldbolletje, waar nu een rood 1’tje boven staat en zie tot mijn teleurstelling een verzoek om iemand een leven te geven.

In 2010 maakte ik mijn facebookaccount aan. Inmiddels zijn we 3 jaar en 2 pogingen tot verwijdering verder. Ik kon er niet meer tegen, de drang van mijn facebookvrienden om als een stel politici over daadwerkelijk álles hun mening te ventileren. Het aantal kippen dat mij gevraagd werd te doneren aan een virtuele boerderij, de hoeveelheid spelletjes waarvoor ik uitgenodigd werd.

Twee keer verwijderd, twee keer teruggekomen. Ik ben blijkbaar een slaaf van de sociale media. Als je niet beter zou weten zou ik een ruggegraatloze facebookverslaafde zijn. En dat ben ik ook. In plaats van de verleiding te weerstaan ben ik afgegleden tot de diepste krochten van de facebooktrends: Candy Crush. Ik ben competitief. Ik kan er niet tegen als anderen beter zijn in iets dan ik. Ik voel me superieur als ik wederom als winnaar uit de bus kom tijdens Halli Galli.

Ik moet nodig op zoek naar een leven, en met mij alle andere slachtoffers van de sociale media. We moeten ophouden met naar aandacht vissen, we moeten ophouden met zielkwellende spelletjes en we moeten het beleid misschien maar overlaten aan zij die daar daadwerkelijk meer aandacht aan hebben besteed dan slechts dat éne artikel lezen.

Zoals de babyboomers mij vroeger vertelden, zou ik graag terug willen geven: ‘Kom eens van achter dat scherm vandaan en ga eens buitenspelen, meisje.’