Filien

Ik herinnerde me toen ik ze voor het eerst vasthield, een bolletje pluizige wol in mijn hand die me met donkerbruine haast menselijke ogen aankeek. Ze keek ernstig en een beetje droevig, leek op een rechter met haar zwarte vacht en witte borst. Ze zou Filientje gaan heten. Haar vader was Europees kampioen. Maar ik gaf daar niet om. Ik was meteen vertederd door die puppy. Door de jaren heen werden we de beste vrienden, een onverstoorbare band tussen baas en hond. Mijn ouders gingen op familiebezoek, op reis, uit werken. Maar ik bleef thuis. Mijn ziekte liet het niet toe om vaak naar buiten te gaan. Maar de echte reden was Filien, ik kon niet zonder haar. Ze had me uit een duistere put bevrijdt op het moment dat ik zo iemand het hardste nodig had.

We leerden haar snel aan wat pootje geven, apporteren, liggen en likje geven was. Ze was ook uitgekookt genoeg om overal wat eten te gaan schooien. Onze meest beangstigende moment was toen ze een gans pak fondant chocolade uit pa zijn tas had gepikt en dat had verorberd. Voor honden is dat dodelijk. Theobromine vergiftiging. Ze liep onrustig rond en piepte. Ik had de meest erge uren voor de boeg, maar gelukkig werden mijn gebeden, je kent ze wel, die die je in uiterste , weer gelovig maken, verhoord.
Ze kwam er door.

En nu is tien jaar, een tikkeltje dik maar gelukkig. Overal waar ik me leg om te slapen nestelde ze zich naast mij. Ik ben enige kind maar nu voelde ik me niet langer alleen, het is alsof ik een broer of zus had. Met meer haar maar toch.

Ze was 2 jaar toen we tijdens het wandelen door een losgebroken Duitse Scheper werden aangevallen. Hij had  Filien’s nek beet en kon haar doden. Ik brulde er op los en gaf hem een trap. Gelukkig riep zijn baas hem net op dat moment weer binnen. Dat liet een trauma, noch zij noch ik wouden nog uit wandelen gaan. Mijn sociale fobie begon trouwens rond die tijd op te flakkeren. Toen ze zes was ving ze kwispelend haar eerste muis. Kwispelen was enkel voorbehouden voor de terugkeer van pa of ma en in dit geval het vangen van haar prooi. Ik vond het erg voor die muis, maar ja, dat is hun jachtinstinct.

Nu is ze tien, heel wat in hondenjaren. Ik vervloek elke verjaardag, Nieuwjaar en grote vakantie, want dat zijn tekenen dat de tijd vliegt en de klok tikt. Ik heb zo’n sterke band met haar opgebouwd, als ik ziek was kwam ze me likken en waakte ze over mij. We maakten plezier, zij met haar kauwbeestje in haar muil en ik er achteraan.

Onze vorige hond, ook Filien, genoemd, kregen we zwaar verwaarloosd en mishandelt toen ze al twaalf was. De kanker kreeg haar te pakken. Ik herinner me nog steeds dat moment, zij in een plas kots en poep. Ik hield haar vast, ze keek me aan en blies dan haar laatste adem uit.

Ik hoop dat onze nieuwe hond nog lang mag leven. Dat ze er nog is als mijn ouders op pensioen gaan, dat ze nog lang mag blaffen op de katten, botten begraven en potaarde van de kamerplant eten als ze vond dat de bedeling korrels wat aan de povere kant was.

Huisdieren kunnen heel trouw zijn, lief en aanhankelijk. Voor iemand als ik is ze het beste medicijn. Het eerste wat ik doe als ik opsta, is haar te eten geven en daarna haar gevoeg buiten laten doen. Dan roep ik:’ flink meisje, flinke woef hoor.’
En dan stormt ze naar binnen, het koekje dankbaar in ontvangst nemend, kwijlend van goesting. Dan is alles perfect.